Op de fiets naar Przhewalski

Karakol, 21 juli 2013
Een dag met extreme regen en extreme zon, die wij niet zonder meer op de juiste momenten tot ons hebben genomen.En ook een zeer zware dag, qua fysieke inspanningen mijnerzijds en een lichte brakheid bij mevrouw T. Maar het was ook een extreem leuke dag.
Na het pannenkoeken-met kersen(-met pitten)-ontbijt werden we met een busje naar de zondagse veemarkt gebracht. Een van de grootste in de centraal aziatische regio volgens de boeken. Omdat het vannacht geregend had was het er een gezellige blubber en stront boel. Lang leve de hoge schoenen. De markt is verdeeld in drie secties: de schapen en geiten, de koeien en paarden, en de oude lada's. En een enkele keer vertrok er uiteraard iemand met schapen in een lada. Wat zijn het toch fijne auto's en wat rijden er hier nog veel. Hoewel het er niet bepaald zachtzinnig aan toe gaat met de beesten, viel het me toch nog mee, qua wel en wee. Alleen de hoefsmid opereerde volgens Jessica nodeloos grof. Zonder aankopen zijn we met een minibusje, op het moment dat het weer begon te regenen, teruggereden naar het centrum, alwaar het spontaan weer enorm zonnig was. Bij een trekking kantoortje geinformeerd naar trektochten door de bergen. Die zijn er eigenlijk alleen voor de echte berggeiten, die bereid zijn eigen tent en kookzaken me te nemen. Dat gecombineerd met hoogten tussen de 3000 en 4000 meter deed ons besluiten dat het niet iets voor ons was. Gelukkig wist de baas van ons pension twee bejaarden opties aan te bevelen. Op twee plekken is er de mogelijkheid om via een stevige klim bij een soort basiskamp te komen van waaruit je dagtochten kan lopen, en waar gewoon tenten of hutten staan en eten verkrijgbaar is. Daar gaan we er morgen maar eens eentje van proberen.
Op gehuurde mountainbikes zijn we vervolgens naar het dorp Prizan Przhevalsk gefietst, naar het memorial park en museum gewijd aan de russische ontdekkingsreiziger Przhewalski (22 andere schrijfwijzen ook mogelijk...). Uiteraard weer een fijne stoffige uiteenzetting van 's mans tragische levensloop. Zijn hele leven geprobeerd om in Lhasa te komen, maar nooit gelukt. Wel heeft hij het paard ontdekt dat vervolgens naar hem genoemd is. Uiteraard konden we een opgezet exemplaar hiervan bewonderen. In de omgeving hebben we nog wat rondgefietst op zoek naar een strandje, maar die waren er niet echt, of geheel bezet door oma's en kleinkinderen. De terugtocht werd nog een aardige martelgang. De lucht had nu definitief voor de stand stralend blauw gekozen en de zon bakte er dus enorm op los. hoewel Karakol in de verte toch duidelijk lager lag, bestond de hele weg och uit vals plat. Mijn benen hadden daar op de net iets te kleine, doch technische perfecte fiets, vrij veel moeite mee. Gelukkig waren er onderweg veel fotomomentjes als excuus om even te stoppen. in Karakol hebben we onszelf beloond met een biertje in restaurant Kalinka. Terwijl we daar zaten barstte er een enorme wolkbreuk los. Hetgeen ons deed besluiten om bij Kalinka dan ook maar meteen Russisch te eten. Net voor de volgende bui wisten we weer naar huis te crossen. Daar liggen we nu voor pampus. Met de gedachte dat we morgen van plan zijn om in 4 uur tijd 1000 meter omhoog te ploeteren......