Spoedcursus bergleven

Karakol, 23 juli 2013
Twee dagen in de bergen geweest voor een korte samenvatting Kyrgizisch boerenbestaan. Wegens diverse vormen van brakheid besloten om niet voor de versie met de zware klim te gaan, maar de bejaardenversie. Daarvoor moesten we eerst naar de centrale bazaar om daar een taxi te zoeken naar Yeti-Ozgul. Dat is niet de nieuwe premier van Turkije, maar een plaatsje in de Karakol Vallei. Een eindje de bergen in ligt een oud Russisch sanatorium, waarvandaan het pad naar de Valley of Flowers startte. Aan het begin van het pad werden we meteen overvallen door drie jongens met valken en een arend. Daar kon ik dan meteen mee op de foto. Je bent een toerie of je bent het niet. Nog behoorlijk zwaar, zo'n enorme arend op je arm. En zo'n grote haaksnavel zit dan ineens wel heel dicht bij je gezicht. De wandeling over het pad, langs een kolkend riviertje, viel enorm mee. Er reden ook gewoon auto's. Na ongeveer een uur opende de vallei zich voor ons. We hadden een tip van de hostel-man voor een goed tentje om te logeren. Letterlijk uiteraard, want het ging om een yurt. Van Sonia om precies te zijn. Twee tenten voor gasten en een voor de eigen familie. Met een helling ertegenover met wat kalfjes en paarden met veulens en drie ezels. En twee waakhonden, die vooral erg veel geaaid wilden worden. Voor nog geen tientje pp. konden we er logeren, inclusief drie maaltijden. We konden meteen aanschuiven voor de thee met brood en jam. De rest van de middag zijn we en tak van de vallei uitgelopen. Enorm fraai allemaal, qua bergen en bossen en sneeuwtoppen. En grazige velden met her en der een plukje yurts, sommige alleen voor de herders, anderen ook voor toeries. En overal koeien, schpen en paarden. Onderweg kwamen we enkele enorme kuddes tegen. Ik ging er spontaan van mee mekkeren. Terug bij de yurts kregen we meteen weer te eten. Wij dachten dat het al het avondmaal was, maar het bleek later de luns. Salade met stukjes shaslik. Enorm lekker, moesten wij beiden bekennen. Naarmate de avond vorderde arriveerde er steeds meer familie met de auto. Er passen echt heel veel mensen in een oude lada. En een groot schaap in de kofferbak. Er werd gezegd dat het schaap die avond nog geslacht zou worden voor een groot feestmaal. Ik zat hierover toch enige tijd in spanning, omdat het traditie is dat de oudste mannelijke gast dan de kop krijgt, iets waar ik me niet buitensporig op verheugde. Maar gelukkig bleken wij, samen met twee later gearriveerde Tsjechische reizigers, gewoon rijst met een oneetbare kippenpoot te krijgen. De hele familie dook in de andere yurt en at daar ook een gewone maaltijd. En het schaap mekkerde vrolijk de hele nacht door. Die nacht in de yurt was dan weer geen onverdeeld succes. Wel erg couleur locale uiteraard, maar ook erg oncomfortabel. Ik kon de juiste houding niet vinden. 's nachts barstte er nog een enorm onweer los, maar dankzij het plastic zeil over de tent hielden we het droog. Vanochtend bleek dat het flink gesneeuwd had. Niet op onze hoogte, maar wel op de hellingen er vlak boven. De zon brak echter vrij snel door, waardoor de sneeuw weer snel verdween. Na het ontbijt nog een wandeling door de andere tak van de vallei gemaakt. We kwamen een dame tegen die hier speciaal kwam vor een paardenmelk kuurtje. Terwijl ze daarover vertelde werd er naast ons een paard gemolken; we konden zo uit de emmer proeven. Niet onsmakelijk. Wat dunner en zoeter dan koemelk. Kon toch ook weer van het lijstje af. Met een groep Russische toeries meegeklommen naar een waterval. Door de regen van die nacht was het pad behoorlijk glibberig. De Russische mannen liepen met het handtasje van een vrouw te zeulen. Ook heel apart in de bergen. Maar iedereen haalde het en kon op de foto voor de waterval. Wij ook uiteraard, maar helaas, die foto komt weer niet door de censuur.
Terug in het kamp kregen we nog een afscheids-thee in de eettent, die nu echt duidelijk voor een groot feestmaal was ingericht. Het schaap was inmiddels ook geslacht. En er was weer veel familie over de vloer. Wij zijn weer afgedaald naar het sanatorium en hadden daar al weer vrij snel een prachtige rammelende oude Wolga taxi terug naar Yeti-Ozgul, alwaar we overgeheveld werden in een moderne audi. Had van mij niet gehoeven, maar ik denk dat de van tape aan elkaar hangende Wolga de grote weg niet meer op mocht.
Terug in Karakol werd de waarheid van het geld, die we al vreesden, toch echt waar te worden: we kunnen niet bij ons geld. De bankpassen worden in geen enkele ATM geaccepteerd, en de enige creditcard waar ze wat mee kunnen is de Visa, en die hebben we nu net niet. We hebben nog wel wat contanten in euri en dollars, maar daar gaan we niet ver mee komen. En terug naar Bishkek of Cholpon-Ata om te pinnen is ook niet aantrekkelijk. Met wat gezoek op de computer, terug in het hostel, ben ik op de Western Union Money Trasnfer uitgekomen. Die doen niet alleen aan geld van kantoor naar kantoor sturen, maar ook aan overmaken van geld via de computer. Zo heb ik nu met mijn creditcard geld naar een WUMT kantoor over laten maken. Beetje riskant, vond ik zelf, maar we moesten iets proberen. Inmiddels is er een bevestigingsmail, dat de transactie geslaagd is, dus als het goed is kan ik het geld hier morgenochtend ophalen. Om dat alvast te vieren hebben we maar eens gegeten in het duurste restaurant van de stad. Niet noodzakelijkerwijs het beste eten, maar best aardig. Afhankelijk van de geldsituatie en de transportmogelijkheden zien we morgen wel weer hoe we verder gaan, Het meest wenselijke scenario is naar Naryn.....