Van Kazarman naar Jalalabad
Blijf op de hoogte en volg jasper
04 Augustus 2013 | Kyrgizië, Kazarman
Kazarman, 30 juli 2013
De spanning stijgt in Kirgizië. Komen wij ooit nog weg uit Kazarman? Het was al moeilijk genoeg om er te komen, maar het vervolg van de reis hangt aan een zijden draadje. Uiteraard is geld weer eens het probleem. Maar daarover later meer.....
Na weer een min of meer acceptabele nacht in de yurt kregen we vanochtend al vroeg ontbijt. De chauffeur was al gearriveerd en at gezellig mee. Fijn gebakken eitje erbij. Afgerekend met de chagrijnige mama van het kamp en een fooi aan de oudste dochter gegeven en begonnen aan de rit naar Kazarman. Dat werd een lange, hete, stoffige, maar verbluffend mooie en spectaculaire tocht. De weg was niet meer dan een zand- en grindweg, maar wel zonder noemenswaardige kuilen, dus de opgevoerde audi zoefde er redelijk soepel overheen. Op de top van de eerste pas (2800 meter) kwamen we een fietsende Duitser tegen. De chauffeur begreep daar echt helemaal niets van. Nog tot een uur later bleef hij erop terugkomen. Hij vond de man gewoonweg gek. En wij eigenlijk ook wel. Na nog meer droge bergachtige landschappen en nog een pas met een paar grazige weiden bereikten we Kazarman. Ooit een redelijk welvarend mijnbouwstadje, nu een stoffig gat met veel werklozen. Volgens de gids althans, want wij hebben daar nog niets van kunnen zien. Het is er zo heet dat niemand zich op straat waagt midden op de dag. We zijn ingekwarierd bij de bazin van het plaatselijke VVV, op een soort boerderette. Het VVV kantoor zelf bestaat niet meer, dat is onderverhuurd aan een bank.Na een stevige luns zijn we pas halverwege de middag op zoek gegaan naar het centrum. De bank was snel gevonden. Helaas namen ze onze dollarbiljetten van 20 niet aan. Alleen van 50 en 100. Dan maar weer op zoek naar internet voor onze vrienden van Western Union. Bij het Telekom kantoor wilden ze ons wel achter de computer laten. Enkele heren moesten daarvoor hun pornosites even verlaten, maar dat was geen enkel probleem. Helaas kregen we geen transactie voor elkaar, door haperende verbinding of verkeerde combi naam creditcard, of door storing van de pornosite, we zullen het nooit weten. De VVV mama had ons ook nog een ander internettokootje gewezen. Daar liepen we drie keer langs omdat het niet als zodanig herkenbaar was: een houten hokje op straat, met een raampje waardoor mobieltjes verkocht en opgewaardeerd werden. Maar via de achterdeur kon je in het hokje terecht voor redelijk snel internet. Helaas ook hier weer geen succes. Nu moeten we vertrouwen op de Amsterdamse geldschieter C.M. Deze heeft zojuist per SMS laten weten dat er vanaf morgen 9 uur geld klaarligt voor ons hier in Kazarman, of in Jalalabad. Met name in die laatste stad lijkt me dat een spannende transactie. Ik verheug me er nu al op. Maar eerst moeten we daar nog zien te komen, over een weg die nog wilder schijnt te zijn dan die van vandaag. De rest van deze dag hangen we hier wat in de tuin, tussen de rondscharrelende kippen en wachten we tot het wat afkoelt.
Jalalabad, 31 juli 2013
En daar zijn we dan, in de stad met de meest exotische naam en met de hoogste Taliban-associaties. Mevrouw T ligt al op apegapen op bed met haar maskertje op, maar ik neem nog even de zware doch enerverende dag voor u door.
We werden vanochtend na het pap-ontbijt opgehaald door een jeep die betere tijden gekend had. Die bracht ons eerst naar de bank voor onze Western Union transactie. De bank was nog niet open, maar een poortwachtertje hield alvast de volgorde van de wachtenden in de gaten. Wij mochten als tweede naar binnen en konden meteen met twee dames aan de slag, die weer veel moeite hadden met de Burgemeester van Amsterdam en andere paspoort details die ze in moesten vullen, maar om 9 uur hadden we ons geld in handen (met dank aan C.M. dus) en reden we weg met de jeep. De vrouw van de chauffeur moest nog even bij haar zuster afgezet worden en toen waren we echt on the road. En wat voor een. Net als gisteren vooral steen, gruis en heel veel stof, maar nu ook smaller, steiler en met heel veel gaten. Het werd dus flink schudden, en zweten. Maar wat een spectaculaire route weer. De haarspelden van de pas leken eindeloos. Op de pas weer een fraai kitsch-beeld, van een adelaar deze keer. Tijdens de hele route werd er ongeveer ieder half uur gestopt om water in en over de motor te gieten. Zo ruig en droog als het landschap voor de pas was, zo groen en bebouwd was het erna. Vlak voor het bereiken van de vaste weg, vlak voor Jalalabad, werd de hele auto gewassen en deed de chauffeur een soort camouflage outfit aan. Hij legde daarbij iets uit wat we niet begrepen. Jessica zag ons al afgevoerd worden naar afgrond dan wel gevang. Maar we werden keurig bij de bazaar afgeleverd, midden in de stad. Het was alweer smoorheet (ik vermoed rond de 40 graden) en we liepen dus heerlijk te zweten, op zoek naar het hotel, met rugzak en kleedjes op onze bult. Het moet gezegd dat de stad er wel meteen leuk en gezellig uitzag. Hetgeen niet gezegd kan worden vn het oude Sovjet hotel. Maar mevrouw T was deze keer zo uitgeput dat we meteen zijn neergestort op de krakende bedden om uit te puffen. Mijn Sovjet fetishisme kent geen grenzen, dus ik vond het allang prachtig. Na de eerste verwerking van de uitputting zijn we bij een schaduwrijk straattentje met leuke aanlig tafels wat gaan snacken en drinken. De juiste pin-automaten vonden we daarna niet, maar een aero-biljetti-kantoortje wel, waar we in no time twee tickets van Osh naar Bishkek hadden gescoord voor 5 augustus. Kostte bijna niets, voor 45 minuten vliegen in plaats vn 12 uur met de auto. De bazaar was weer een feestje uiteraard. Dat blijft hier gewoon leuk. Ons avondmaal hebben we genuttigd in een 3-d bioscoop annex pizzeria. Fijne soundtrack van geschreeuw en gedreun bij een niet onaardige pizza. Op het plein voor ons hotel kwam de stad inmiddels tot leven. Ouders met kinderen op trapauto's en stepjes, ijsjes, suikerspinnen, harde muziek en een fontein met licht en geluid. Heel gezellig allemaal.
Na de derde douche / poedelsessie van vandaag ga ik ook de slaap proberen te vatten. Morgen rijden we in principe met dezelfde chauffeur rechtstreeks naar Arslanbob, een dorpje in de grootste walnoten boomgaard ter wereld. Of van Azie, of van Kirgizie, dat weet ik even niet meer. U hoort er later meer van. Waarschijnlijk heel veel later, want internet is er voorlopig nog even niet.....
De spanning stijgt in Kirgizië. Komen wij ooit nog weg uit Kazarman? Het was al moeilijk genoeg om er te komen, maar het vervolg van de reis hangt aan een zijden draadje. Uiteraard is geld weer eens het probleem. Maar daarover later meer.....
Na weer een min of meer acceptabele nacht in de yurt kregen we vanochtend al vroeg ontbijt. De chauffeur was al gearriveerd en at gezellig mee. Fijn gebakken eitje erbij. Afgerekend met de chagrijnige mama van het kamp en een fooi aan de oudste dochter gegeven en begonnen aan de rit naar Kazarman. Dat werd een lange, hete, stoffige, maar verbluffend mooie en spectaculaire tocht. De weg was niet meer dan een zand- en grindweg, maar wel zonder noemenswaardige kuilen, dus de opgevoerde audi zoefde er redelijk soepel overheen. Op de top van de eerste pas (2800 meter) kwamen we een fietsende Duitser tegen. De chauffeur begreep daar echt helemaal niets van. Nog tot een uur later bleef hij erop terugkomen. Hij vond de man gewoonweg gek. En wij eigenlijk ook wel. Na nog meer droge bergachtige landschappen en nog een pas met een paar grazige weiden bereikten we Kazarman. Ooit een redelijk welvarend mijnbouwstadje, nu een stoffig gat met veel werklozen. Volgens de gids althans, want wij hebben daar nog niets van kunnen zien. Het is er zo heet dat niemand zich op straat waagt midden op de dag. We zijn ingekwarierd bij de bazin van het plaatselijke VVV, op een soort boerderette. Het VVV kantoor zelf bestaat niet meer, dat is onderverhuurd aan een bank.Na een stevige luns zijn we pas halverwege de middag op zoek gegaan naar het centrum. De bank was snel gevonden. Helaas namen ze onze dollarbiljetten van 20 niet aan. Alleen van 50 en 100. Dan maar weer op zoek naar internet voor onze vrienden van Western Union. Bij het Telekom kantoor wilden ze ons wel achter de computer laten. Enkele heren moesten daarvoor hun pornosites even verlaten, maar dat was geen enkel probleem. Helaas kregen we geen transactie voor elkaar, door haperende verbinding of verkeerde combi naam creditcard, of door storing van de pornosite, we zullen het nooit weten. De VVV mama had ons ook nog een ander internettokootje gewezen. Daar liepen we drie keer langs omdat het niet als zodanig herkenbaar was: een houten hokje op straat, met een raampje waardoor mobieltjes verkocht en opgewaardeerd werden. Maar via de achterdeur kon je in het hokje terecht voor redelijk snel internet. Helaas ook hier weer geen succes. Nu moeten we vertrouwen op de Amsterdamse geldschieter C.M. Deze heeft zojuist per SMS laten weten dat er vanaf morgen 9 uur geld klaarligt voor ons hier in Kazarman, of in Jalalabad. Met name in die laatste stad lijkt me dat een spannende transactie. Ik verheug me er nu al op. Maar eerst moeten we daar nog zien te komen, over een weg die nog wilder schijnt te zijn dan die van vandaag. De rest van deze dag hangen we hier wat in de tuin, tussen de rondscharrelende kippen en wachten we tot het wat afkoelt.
Jalalabad, 31 juli 2013
En daar zijn we dan, in de stad met de meest exotische naam en met de hoogste Taliban-associaties. Mevrouw T ligt al op apegapen op bed met haar maskertje op, maar ik neem nog even de zware doch enerverende dag voor u door.
We werden vanochtend na het pap-ontbijt opgehaald door een jeep die betere tijden gekend had. Die bracht ons eerst naar de bank voor onze Western Union transactie. De bank was nog niet open, maar een poortwachtertje hield alvast de volgorde van de wachtenden in de gaten. Wij mochten als tweede naar binnen en konden meteen met twee dames aan de slag, die weer veel moeite hadden met de Burgemeester van Amsterdam en andere paspoort details die ze in moesten vullen, maar om 9 uur hadden we ons geld in handen (met dank aan C.M. dus) en reden we weg met de jeep. De vrouw van de chauffeur moest nog even bij haar zuster afgezet worden en toen waren we echt on the road. En wat voor een. Net als gisteren vooral steen, gruis en heel veel stof, maar nu ook smaller, steiler en met heel veel gaten. Het werd dus flink schudden, en zweten. Maar wat een spectaculaire route weer. De haarspelden van de pas leken eindeloos. Op de pas weer een fraai kitsch-beeld, van een adelaar deze keer. Tijdens de hele route werd er ongeveer ieder half uur gestopt om water in en over de motor te gieten. Zo ruig en droog als het landschap voor de pas was, zo groen en bebouwd was het erna. Vlak voor het bereiken van de vaste weg, vlak voor Jalalabad, werd de hele auto gewassen en deed de chauffeur een soort camouflage outfit aan. Hij legde daarbij iets uit wat we niet begrepen. Jessica zag ons al afgevoerd worden naar afgrond dan wel gevang. Maar we werden keurig bij de bazaar afgeleverd, midden in de stad. Het was alweer smoorheet (ik vermoed rond de 40 graden) en we liepen dus heerlijk te zweten, op zoek naar het hotel, met rugzak en kleedjes op onze bult. Het moet gezegd dat de stad er wel meteen leuk en gezellig uitzag. Hetgeen niet gezegd kan worden vn het oude Sovjet hotel. Maar mevrouw T was deze keer zo uitgeput dat we meteen zijn neergestort op de krakende bedden om uit te puffen. Mijn Sovjet fetishisme kent geen grenzen, dus ik vond het allang prachtig. Na de eerste verwerking van de uitputting zijn we bij een schaduwrijk straattentje met leuke aanlig tafels wat gaan snacken en drinken. De juiste pin-automaten vonden we daarna niet, maar een aero-biljetti-kantoortje wel, waar we in no time twee tickets van Osh naar Bishkek hadden gescoord voor 5 augustus. Kostte bijna niets, voor 45 minuten vliegen in plaats vn 12 uur met de auto. De bazaar was weer een feestje uiteraard. Dat blijft hier gewoon leuk. Ons avondmaal hebben we genuttigd in een 3-d bioscoop annex pizzeria. Fijne soundtrack van geschreeuw en gedreun bij een niet onaardige pizza. Op het plein voor ons hotel kwam de stad inmiddels tot leven. Ouders met kinderen op trapauto's en stepjes, ijsjes, suikerspinnen, harde muziek en een fontein met licht en geluid. Heel gezellig allemaal.
Na de derde douche / poedelsessie van vandaag ga ik ook de slaap proberen te vatten. Morgen rijden we in principe met dezelfde chauffeur rechtstreeks naar Arslanbob, een dorpje in de grootste walnoten boomgaard ter wereld. Of van Azie, of van Kirgizie, dat weet ik even niet meer. U hoort er later meer van. Waarschijnlijk heel veel later, want internet is er voorlopig nog even niet.....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
