Song Kul

Het wordt een beetje proppen met achterstallig onderhoud. We zijn inmiddels in Osh, maar voor de plaatsing van de verhalen houd ik even de plaats van oorsprong aan. Komt hier de eerste sessie:

Son Kul, 28 juli 2013
Onder een peertje in een yurt met een laptop, het is naturlijk eigenlijk te zot voor woorden, maar de impressies van de eerste dag an het meer, Son Kul, moeten toch nog even vastgelegd worden. Ik heb even een lege pagina overwogen, in het kader van "woorden schieten tekort" , want we hebben hier te maken met een ernstig geval van piekervaring.
Vanochtend ons hele hebben en houwen in een taxi gestopt en nog twee andere toeries opgehaald, die Mimi van de VVV nog aan onze auto had toegevoegd. NIet heel netjes uiteraard, maar goed. Het bleken twee hele jonge nurkse Finnen te zijn, die de hele dag geen woord gezegd hebben, dus heel storend was het niet. De chauffeur was zeer ok. Vlak voor we aan het bergtraject begonnen bracht hij ons nog even langs een dorpje voor thee in een yurt. De rit door de bergen was prachtig, over een schobberdebonkerige haarspeldweg tot op 3300 meter. Daar werd ik door een overenthousiaste dronken medewerker van een energiebedrijf bij zijn groep collega's gesleurd om o de foto te gaan, handen te schudden en, uiteraard, wodka te drinken. Gelukkig had ik het excuus dat er een volle taxi op me wachtte, zodat ik me tot twee slikken kon beperken. De rit langs het meer was al geweldig, langs enorme kuddes schapen, koeien en paarden, met her en der een klein yurtkampje. Aan de zuid-oost oever was ons kamp. De chauffeur moest zelfs her en der vragen waar het was. Het bleek op een perfect hellinkje, met zicht op het meer, besneeuwde bergen in de rug, slechts twee logeeryurts, dus de Finnen kregen hun eigen slaapkamer. Waar ze ook meteen in verdwenen en alleen nog uitkwamen om te eten. Heel apart. Wij zijn na de luns (spagetti!) meteen aan de wandel gegaan over de grasvlaktes, richting het meer, dat verbluffend ver weg bleek. Puur gezichtsbedrog in deze weidse omgeving. Bij de eerste kudde schapen die we passeerden kregen we meteen bezoek van de herder te paard en zijn hond. Netjes handen geschud (met mij dan). En of ik op het paard wilde. Ik niet, maar mevrouw T uiteraard wel. Een prachtig, pittig groot beest. Mevrouw T dus weer gelukkig.
Inmiddels liggen we in bed. Buiten is het aardedonker en kraakhelder. Een sterrenhemel om gek van te worden en her en der nog wat lichtjes van yurten. Hier zal waarschijnlijk ieder moment het licht uitgaan, dus ik duik dieper in de slaapzak en ratel morgen verder.

29 juli 2013
7 uur, in de zon voor de yurt, na een redelijk goede nacht. Niet koud, prima bed, alleen nogal roerige ingewanden. Om een uur of drie een keer, voor niets, naar de wc gelopen, bij maanlicht. Qua stoelgang leverde het dan niets op, qua zitten in het hokje, met de deur open, met uitzicht over de vlakte bij maanlicht, was een aangename ervaring, met een lichte bries langs het achterwerk. Het landleven is zo gek nog niet.
De oever van het meer hadden we gisteren niet echt meer gehaald, want op een paar meter afstand werd ik besprongen door honderden zandvliegen/muggen, ik weet niet hoe die beesten heten; irritant genoeg om snel om te draaien. Terug in het kamp was er genoeg te zien om de tijd tot het eten door te brengen. Beweging van kuddes over de vlakte, de steeds wisselende zonlicht- en schaduwpatronen op de hellingen, het zoontje van het kamp op zijn ezeltje, de dochtertjes die lekker aan het tutten waren, de honden die uiteraard weer veel aandacht nodig hadden. Het avondmaal was ook weer prima in orde, ondanks de zwijgzame Finnen tegenover ons. Werkelijk geen idee waarom die hier zijn. Na het eten was er de zonsondergang om ons af te leiden. Kuddes werden naar huis gedreven, her en der moest nog een koe of paard gemolken worden. Zowel de kinderen als de honden hadden last van een zot uurtje. Als je eenmaal een kind aan de armen hebt rondgeslingerd, kom je er niet meer vanaf :-)
Om een uur of tien in bed gedoken en om elf uur ging het licht uit. Het ontbijt is voor 8 uur besteld. Ik verheug me er nu al op. Ondertussen nog even naar een grote kudde schapen gaan kijken die hier vlakbij bijeen gedreven is.
Vandaag het eerste deel van de dag gevuld met een wandeling door de onderste regionen van de bergen achter ons kamp, met het doldrieste plan om in ieder geval ergens met de blote voeten in de sneeuw te staan. Dat lukte al vrij snel ergens in een stroompje, maar we zijn uiteindelijk nog echt beland op de grindhelling halverwege de berg waar nog wat plakken sneeuw lagen weg te smelten. Dat alles gadegeslagen door een herder en zijn honden, die daar vast de lol niet van inzagen. Via het stroompje terug richting meer en kampement gelopen, waar we vergast werden op een luns met heerlijke geroosterde vis uit het meer. De middag hebben we hangend, lezend en zelfs duttend doorgebracht. Ook wel eens lekker. Bij het avondmaal schoof zelfs de familie even aan. Pa en moe zijn nogal nurks, maar de kinderen zijn wel grappig. Na het eten heb ik de lokale drank, kumys, nog even geprobeerd; de befaamde gefermenteerde paardenmelk. Welnu: zeldzaam onsmakelijk. Ik kreeg een heel theekopje en ik heb uit beleefdheid de helft opgedronken. Het schijnt enorm gezond te zijn en te helpen tegen alle kwalen behalve tbc, dus ik verwacht nu wel positieve ontwikkelingen op het gebied van de stoelgang. Hoofdpijn krijg ik in ieder geval nu al....
Jessica heeft nog even op de knol van de familie gereden en na de laatste verplichte rondedansjes met de meisjes hebben we de dag afgesloten met een potje gezamenlijk tandenpoetsen. Morgenochtend worden we als het goed is opgehaald door de volgende taxi die ons over een van de slechtste wegen van het land naar Kazarman moet brengen.