zweten in een yurt

Naryn, 27 juli 2013
Terug in Naryn na een etmaal Tash Rabat. Waarschijnlijk het hoogtepunt van de reis tot nu toe. Het tripje was geboekt bij de zeer efficiente lokale VVV. Het is dan altijd maar afwachten waar je terecht komt, mar we hebben het zeer getroffen. Een auto met chauffeur kwam ons ophalen bij het hotel (eigenlijk gewoon een taxi, maar dit klinkt chiquer). Eerst weer even langs een bank om een volgende Western Union zending op te halen. Nou ja, even, het was weer een enorm administratief proces. De hoeveelheid formulieren die men hier in moet vullen is ongekend. Eerst de dame van de intake, daarna de dame bij de kas. Allemaal zaten ze verwilderd door mijn paspoort te bladeren. De een nam gegevens van mijn Kazachstnse visum over, de ander van een oud India visum. Geen idee waar ze mee bezig waren, maar uiteindelijk kreeg ik tenminste mijn geld.
De autorit voerde over een ongehoord stoffige weg. Bij een passerende vrachtwagen was er gewoon een tijdje geen zicht. Er werd wel hard gewerkt aan de weg, waarschijnlijk door Chinezen, voor wie dit een belangrijke handelsroute is. De weg loopt door via de Torugart Pas naar China. Wij sloegen af en klommen nog een stukje de bergen in tot een vallei op 3500 meter hoogte, waar het bekendste monument van Kirgizië, en een van de bijzonderste van heel Centraal Azië staat: Tash Rabat. Een karavanserail uit de 15e eeuw, half in de bergwand gebouwd. Heel mooi, zeker ook door de ligging. Wij kampeerden bij wederom een leuke familie, met veel kinderen en honden die om aandacht vroegen. We hadden een eigen yurt, met bedden deze keer. Na de luns eerst maar eens een bergje beklommen voor een mooier uitzicht. In de loop van de middag een paard gehuurd zodat Jessica los kon gaan door berg en dal. Het zag er allemaal spectaculair uit in het middaglicht. Terwijl zij de vallei uit trippelde ontdekte ik een kudde marmotten. Een wist ik er , tegen de wind in, tot op zo'n 4 meter te benaderen, hetgeen uiteraard leuke plaatjes opleverde. Bij terugkeer in het kamp waren alle dagjesmensen inmiddels vertrokken en hadden we het hele gebied voor onszelf. Er moest gevolleybld worden, over de waslijn tussen twee yurts. Dat was nog behoorlijk vermoeiend op die hoogte. Gelukkig werden we op tijd gered door het diner. Soep, salade en dumplings met gehakt; alles opgegeten onder het mom God zegene de greep. Onze yurt werd imiddels verwarmd door een grote kachel. Dat leek in eerste instantie erg aangenaam, maar dat dibg loeide maar voort. Het leek wel een sauna. Ik hield het niet echt uit en moest regelmatig naar buiten om af te koelen. Pas toen de brandstof op was begon de boel en beetje af te koelen. In de loop van de nacht moets er steeds een deken bij, maar echt koud werd het niet meer. Vanochtend van oma nog twee shyrdaks (vilten kleden) gekocht. De dagjesmensen begonnen al weer binnen te druppelen en wij reden in recordtempo terug naar Naryn. We hebben een beetje vooruit zitten tellen en plannen voor het laatste deel van de reis. Afstanden en kwaliteit van de wegen worden daarbij een bepalende factor. We hopen aan het eind van de dag bij de VVV hiervoor nog zaken te doen. Het Song Kul meer zal in ieder geval wel de volgende stop zijn.