van het strand naar de bergen

Cholpon-Ata , 19 juli 2013
Zo zit je in de warme en stoffige stad, en vier uur bussen later zit je op het strand, met uitzicht op besneeuwde bergtoppen. Veel gekker kan het denk ik niet worden.
De afrekening in het hotel viel voordeliger uit dan gepland, met een taxi waren we snel op het busstation en voor we er erg in hadden hadden we al twee plaatsen in een minibusje naar Cholpon-Ata. Het ging allemaal zo vlot dat we niet eens echt tijd meer hadden om wat proviand in te slaan. Gelukkig verscheen er nog een vrouwtje met bananen in de deuropening. De reis verliep ook nog eens enorm vlotjes, over prima wegen, met slechts een tussenstop voor toilet, koek en zopie. De kinderen in het busje gedroegen zich voorbarig. Een klein menneke had bijna de hele reis zijn opgeblazen zwembandje al om. We hadden echt geen idee wat ons te wachten stond in de grootste badplaats van het Issyk-Kul meer (dat ook nog eens het op een na grootste bergmeer ter wereld is}. Ik verwachtte een beetje de Russische taferelen die ik al eens in Odessa, en in Bulgarije aan de Zwarte Zee had gezien, maar dat viel hier toch nogal mee. Het is eigenlijk niet meer dan een straat van ongeveer een kilometer, met aan beide kanten wat hotels en restaurants, maar vooral veel prive huizen met kamerverhuur. Vanaf de bushalte liepen we maar een beetje op de gok richting het centrum en bij de tweede poging vonden we een kamer in een grote villa die betere tijden heeft gehad, of juist nog moet krijgen.
Uiteraard hebben we ons ook op het strand begeven, tussen de dikke Russen en Kazachstanen. Alle vormen van strandvertier waren aanwezig, van waterfietsen en jetskis tot bananen en parachutes. En toch ook wel veel bonkende Russische techno-polka. Het uitzicht op de bergen gaf het geheel wel een enorme meerwaarde. Dat je met je voeten in het water uitkijkt op besneeuwde bergtoppen is bizar. Maar wel mooi, daar deden de verbrande bierbuiken niets aan af.
Ons avondmaal hebben we genuttigd al aanliggend in een lokaal musli-tentje, met als tegemoetkoming aan de toeristen een menukaart in het Russisch. Daar wisten we dan toch ook nog wat lekkere dingen uit te ontcijferen. Maar mijn heupen zijn helaas niet gebouwd op langdurig op de grond zitten, dus lang zijn we er niet blijven hangen. De zoektocht naar koffie leverde niet echt iets op. De paar cafe-restaurants die in bedrijf waren hadden allemaal live entertainment in de vorm van een laptop zanger(es) en waren vooral gericht op pizza en drank. Dan nog maar een mierzoet taartje genuttigd in het golfplaten prieel voor ons hotel.

Karakol, 20 juli 2013
We bouwen het Kirgizie gevoel langzaam op. Na het bizarre stranddagje van gisteren in Cholpon Ata werd het vandaag allemaal weer heel anders. In het dorp na het ontbijt voor het eerst een echte bezienswaardigheid gedaan, het lokale museum. In de categorie archeologie, dagelijks leven en wildlife. Alles uiteraard van een aandoenlijke stoffigheid. Zowaar ook de eerste vilten souvenirs gescoord.
We hoefden wederom geen moeite te doen om een busje te vinden naar Karakol. Daar werden we min of meer ingeduwd door een zeer gewiekste busjes-madam. Het was goedkoop (ondanks de commissie die zij op bleek te strijken), maar het bleek dan ook de boemelbus te zijn die voor alles en iedereen op iedere gewenste plek stopte. Maar het vlotte evenzogoed toch. Het landschap werd steeds groener, de graanvelden werden staads groter. Langs de weg stonden her en der nog grote trotse betonnen korenaren op betonnen tractorbanden, vast nog uit de Sovjet-kolchozen tijd. In Karakol werden we op het busstation gedropt. We hadden uiteraard meteen een taxichauffeur aan onze broek, maar helemaal niet van het al te opdringerige soort. Hij bleef keurig netjes wachten tot we een hotel uit de gids geprikt hadden en bracht ons daar vervolgens naartoe. In de gids stond dat dit pension gunstig aan de rand van het centrum lag. Nou hadden we dat begrip in Bishkek al enigszins opgerekt, maar hier was het helemaal komisch. Een boeren hobbelweg met wat boerderijtjes en kleine woonhuizen. De andere straten in de omgeving waren net zo. Maar, inderdaad, na een eindje lopen was er toch spraken van een soort stadscentrum. Een groot plein, met een Lenin, een parkje, een theater in verregaande staat van verval uiteraard, en een groot overheidsgebouw, en dat was het wel. Verder alleen maar brede straten met hoge bomen en weinig bebouwing. Her en der een grazende geit, wat spelende kinderen in een fontein. En op de achtergrond hoge bergen met besneeuwde toppen. Meteen twee highlights van de stad meegepikt: een moskee van de Chinese moslimgemeenschap, in de vorm van een Chinese tempel. Heel bijzonder. Jessica werd in een lang blauw gewaag gehuld. Ik heb daar een mooie foto van, maar die is niet door de censuur gekomen, dus die krijgt u niet te zien. Een ander highlight was de Russisch orthodoxe kerk. Geheel van hout. Prachtig gelegen tussen de appelbomen en de aardappelvelden. De oogst van die laatste wordt vast gebruikt voor het stoken van wodka.
In de nabijgelegen markthallen was geen markt meer, maar er waren wel leuke eettentjes, dus dar hebben we, oudhollandsch vroeg, meteen gegeten. Koude pittige noedelsoep en een beetje kimchi-achtige salades. Heel lekker. Wij werkten als een soort uithangbord, want binnen de kortste keren schoven er nog 4 toeries aan. Met nog wat boodschappen terug naar het pension gelopen om daar nog een tijdje in de tuin te zitten, waar de kou en de muggen nu aan de aanval begonnen zijn, dus tijd om naar binnen te gaan. Morgenochtend vroeg naar de veemarkt, een van de grootste in de regio.