Twee dagen Ajmer

Ajmer 29 oktober 2014
India doet enorm haar best om de reputatie van land van contrasten waar te maken. Gisteren zat ik nog tussen de rich en famous in uitgaansdorp Hauz Khas ( waar op 1 november snotneus Martin Garrix optreedt) nu zit ik in de ontzettend ongelikte provinciestad Ajmer. Zes uur rijden met de Shatabdi Express. Tijdens het eerste uur van de rit, schommelend tussen de sloppenwijken, werd de ochtendsnack geserveerd, even later gevolgd door het ontbijt. De Indiers om me heen waren zeer bedreven in het op de juiste momenten niet uit het raam kijken, zodat de eetlust niet bedorven werd door een rij mensen die langs het spoor hun behoefte zaten te doen. Mijn timing daarin was iets minder gelukkig.
Ajmer is dus een stuk ruiger dan Delhi. Meer chaos op straat, hele drommen moslim pelgrims die hier een van de heiligste plekken in India komen bezoeken, het graf van een sufi meester. Mijn hotel is ook een fenomeen op zich. Aanbevolen op tripadvisor en agoda als "above average". Dat doet het ergste vrezen voor de rest van de hotels. Je kunt zien dat het nog niet eens zo heel lang geleden heel mooi en modern was, maar sinds de oplevering is er niets meer aan onderhoud gedaan. Datzelfde geldt vrees ik voor het beddengoed. Er is me een verschoning beloofd, maar tot nu toe blijft die achterwegen. De badkamer wordt bevolkt door twee rivaliserende mierenkolonies. Wat dan weer als voordeel heeft dat die alle andere dode insecten opruimen. Het raam van de kamer kijkt uit in de kamer van de hotelbedienden. En ja, die hebben het aanzienlijk slechter.
Een eerste rondje door de stad bracht me aan de oever van het kunstmatige meer, met een park vol recreerende mensen temidden van hun afval. Het enige vertier van belang was een boottochtje naar een piepklein eilandje. Altijd leuk. Op het eilandje was helemaal niets en dus werd ik daar de voornaamste attractie. Als ik voor iedere foto waarvoor ik geposeerd heb een roepie zou krijgen had ik de kosten van het boottochtje zo terugverdiend. Nog gekker was een gesprekje met een man uit Surat in het Zuidafrikaans. Hij had daar een paar jaar gewerkt en ik probeerde er maar een eind op los.
Op het station lukte het me zowaar om binnen een half uur de gewenste treintickets voor de terugreis te boeken, waarbij de meeste wachttijd opging aan de plaspauze van de nukkige lokettist (wat hier uiteraard een pleonasme is)
Een glaasje mierzoete chai op een druk kruispunt en een wandelingetje over de avondmarkt en de intocht van een lokale politicus verzoenen je uiteraard geheel met alle ongemakken. Ik heb al meteen een vast restaurant, met de bijna besmette naam Bhola. Het eten is daar even van een andere orde dan op de toerie-rooftops in Delhi. Alles brandt de bek uit en de maag in. Lang leve de raita's om de boel te blussen. Vanavond kwam er een grote strenge moslim familie binnen; met de dames in verschillende gradaties van gezichtsbedekking. Ik was heel benieuwd hoe de dame in niqaab zou gaan eten, maar vond het een beetje genant om daarop te wachten. Morgen zal ik wel een mutsje moeten kopen als ik de verschillende graven en moskees ga bezoeken. Maar dat kan ook tegen de zon geen kwaad. En aan de overkant van de straat begint een katholieke kerk wild te beieren. Het moet niet gekker worden!

Ajmer, 30 oktober 2014
Zoals zo vaak neemt de stad die op het eerste gezicht niet heel bijzonder lijkt op de tweede dag genadeloos wraak. Zo ook Ajmer, ik had het kunnen weten. Met stip de top 10 van India in. En dat dus vooral door het grote Sufi centrum, het bedevaartsoord voor de meeste moslims in India.
Omdat het Bhola restaurant pas om 10 uur openging moest ik me qua ontbijt even behelpen met thee en een soort kaasstengel op de hoek. In ieder geval een gezellige start van de dag. Hoewel ik vervolgens min of meer zonder doel ging wandelen belandde ik toch vanzelf in de steeds dichter wordende stroom mensen op weg naar het graf van de Sufi meester. Op de centrale toevoerweg kon ik nog een mutsje kopen, verplicht om naar binnen te mogen. Vlak voor de poort werd ik uit de rij gevist door een mannetje in groen gewaad. Hij zou me door de zij ingang mee naar binnen nemen. Mijn camera moest afgegeven worden in een cloakroom. Schoenen in bewaring bij weer een ander mannetje vlak bij de ingang. Het was al vrij snel duidelijk dat de man in het groen als een gids zou gaan fungeren, dus daar heb ik me maar meteen aan overgeleverd. En dat was niet verkeerd. Hij sprak prima Engels en wist me vlekkeloos door het hele complex te loodsen. Dat was me zelf anders nooit gelukt. Het was voor een buitenstaander totaal onduidelijk wie waarvoor in welke rij stond te dringen en waar je als toerie wel of niet bij mocht. De gids was behoorlijk bijdehand en sleurde me overal schaamteloos naar binnen. Zelfs door de twee heiligste plekken: het graf en de grot waar de goede man lang heeft zitten mediteren. De devote sfeer van het geheel kwam nog het meest in de buurt van die in de Gouden Tempel in Amritsar. Daar had de gids uiteraard een verklaring voor: Guru Nanak had veel van zijn leer immers van de Sufi-Islam afgekeken.
Het was enorm druk, op veel plaatsen was het dringen geblazen, maar nergens beklemmend; hoewel ik blij was minstens een hoofd boven iedereen uit te steken. Uiteindelijk moest er uiteraard ook nog gedoneerd worden aan de goedendoelen-tak van het Sufidom, maar dat heb ik met alle plezier gedaan. Het was een verlichtende ervaring. Die ook veroorzaakt zou kunnen zijn door de honger. Dus alsnog naar de Bhola voor een ontbijt. Helaas was de butter-jam-toast-sectie van de menukaart niet leverbaar en werd het een onion paratha. Maar met een lassi erbij was dat prima te doen.
Het begin van de middag, ondanks de hitte, oeverloos rondgedoold in de smalle straatjes rondom het heiligdom, die uiteraard een groot shop- en eetbonanza waren. Enorm dringen geblazen maar o zo gezellig. Ik kreeg kramp in mijn kaken van het vriendelijk glimlachen naar iedereen. Het was een geweldig gebied, vol onverwachte steegjes en pleintjes, met koeien, veel honden, en enorme grote geiten. En heel veel aardige nieuwsgierige mensen die op de foto wilden. Ik vermoed dat dit vanaf morgen in Pushkar heel anders zal zijn. Daar moet je vast betalen voor iedere snor, tulband of kameel die je wil vastleggen.