Enter hungry, leave happy.

O ja. Zo was het. Het mag dan de achtste keer in India zijn, het was toch weer even op gang komen. In vijf jaar tijd raak je blijkbaar toch je routine kwijt. Precies twintig jaar geleden ging ik voor het eerst, in gezelschap van Madealine W; vijf jaar geleden voor het laatst, vergezeld door Soeur Sourire en Elisabeth Taylor.
De geur op het vliegveld brengt je alvast in de stemming. De volstrekte willekeur bij de rijen voor de douane zijn de eerste oefening in wachten. De perfect uitgevoerde wisseltruc bij de pre-paid taxi kosten me meteen 400 roepies en herinneren me eraan dat je zo nu en dan toch echt moet opletten.
Maar de taxi rijdt soepel naar de binnenstad. Geen koeien op straat, dat valt me meteen op. De Main Bazaar is, op wat roedels honden na, uitgestorven. Het hotel is snel gevonden, en men weet er van mijn bestaan.
Op Connaught Place, altijd het doel van mijn eerste wandeling, is geen Wimpy meer, maar wel een groot metrostation. Dit nieuwe fenomeen dus maar meteen uitgeprobeerd naar een zuidelijke buitenwijk. Enorm druk en warm, hoe kan het ook anders, en in de rijtuigen net iets te koud. Dat belooft dus weer veel voor de KNO regionen....
Op zoek gegaan naar de arty wijk Hauz Khas, maar daar waarschijnlijk in een grote boog omheen gelopen. Wat een bezoek aan een mooie ruine opleverde, een tocht door een gezellige woonwijk, een pepsi bij een stalletje met de plaatselijke hangjongeren, en zowaar een veggie burger bij een piepklein filiaal van de Wimpy. Hun slogan "enter hungry, leave happy" is toch ook wel van een tijdloze eenvoud en schoonheid. Minder tijdloos was de menukaart: daar zijn tegenwoordig pizza's aan toegevoegd. Uiteraard wel weer zeer zorgvuldig samengesteld, om geen enkele religieuze groepering voor het hoofd te stoten. Dus geen rundvlees voor de Hindoes, geen varkensvlees voor de Moslims en dus aangenaam veel vega.
Nog een paar haltes verder naar het zuiden, naar de Qutab Minar. Althans naar het station met die naam. De Qutab zelf, de grootste bakstenen minaret ter wereld, lag weer een aangename wandeling vol omwegen en mooie tombes en wijkjes verder. Met een snel riksja ritje had ik dat toch weer allemaal moeten missen. Dan was ik daarentegen wel minder moe geweest. Zo'n eerste dag in de hitte hakt er wel weer in op den ouden dag.
Op een van de vele dakterrassen, pal boven het drukste kruispunt van de straat, de eerste aloo ghobi, biryani en raita genuttgd. Met de gebruikelijke fresh lime soda. En ik zit er weer helemaal in. Happy, en hungry for more!