Shenyang

Je zal maar rayonhoofd zijn in Shenyang. Dan wacht je een enorm saai bestaan. Iedere winter is het ijs hier binnen no-time dik genoeg om alle Chinzezen de elfstedentocht te laten rijden. Want ja, het is hier dan toch echt koud!! Volgens de receptie van mijn onvolprezen Ibishotel alhier was het gisteren bij aankomst zonnig en -21 en zou het vandaag zonnig en -17 moeten zijn geweest, maar volgens mij was het eerder omgekeerd.
De busreis hiernaartoe verliep zeer vlekkeloos. Keurig schone snelwegen en een stralend blauwe lucht. Zelden zoveel torenflats in aanbouw gezien als in de steden onderweg. Ofwel overspannen projectontwikkelaars ofwel heeft men het plan opgevat dat alle Chinezen binnen vijf jaar in een flat moeten wonen.
Shenyang blijkt een gigantische stad te zijn. Het is de onofficiele hoofdstad van het hele noordoosten. Ze vergelijken zichzelf graag met Beijing, en de opzet, met de enorme lange en brede rue de avenue de boulevards is ook vergelijkbaar. Niet echt een stad om lekker in rond te lopen. Dat deed ik gisteren na aankomst uiteraard toch. Aan het eind van mijn straat had ik Mao al gespot, dus die moest even dichterbij bekeken worden. Na een paar honderd meter moest toch echt de muts op, en nog wat later ontkwam ik ook niet aan de handschoenen. Ik vroor haast vast aan mijn fototoestel. Aan de voeten van Mao waren mannetjes bezig ijssculpturen te bouwen en zagen en hakken. Ik kreeg alles op een presenteerblaadje. Om half vijf was de zon wel echt verdwenen en begon het donker en kouder te worden.
's Avonds naar een enorm drukke winkelstraat gegan om te eten. Er moest duidelijk nog veel geshopt worden, de laatste avond van het jaar. Mezelf een luxe Japanse maaltijd gegund in het Japanse warenhuis Isetan. Ja, de Japanners hebben ook goede dingen achtergelaten. In de Ibis voor de buis gehangen, kijkend naar de oudejaarsshow van de staats tv, met veel zang en dans; hoogtepunten waren Lang Lang en Jose Carreras (of wat daar van over is) en....de Kazannetjes (ja, die van Hans). De klok van 12 nog net gehaald en als een blok in slaap gevallen. Om om half 8 alweer aan het Chinese ontbijt te zitten.
Ik beging de fout om te vroeg op stap te gaan. Om negen uur stond ik al voor de poort van het Keizerlijk paleis, een kleine versie van de verboden stad uit Beijing. Gebouwd aan het begin van de 17e en uitgebreid in de 18e eeuw. De zon moest nog doorkomen en het was werkelijk stervenskoud. Na enige oefening lukte het me te fotograferen met de handschoenen aan. Na iedere foto snel de camera en de handen in de zakken. Het was overigens schitterend, zowel qua complex als qua winterochtend-ambiance. Maar o wat was het koud. Ik had al min of meer afscheid genomen van mijn linker kleine teen omdat ik die al enige tijd niet meer voelde, maar later, bij de Starbucks, kwam alles weer tot leven. In de winkelstraat werd het om een uur of elf absurd druk. De warenhuizen leken wel bestormd te worden. Nieuwjaarsdag blijkt hier koopjesdag te zijn.
Via een lange metrotocht verhuisde ik naar de zgn Noordelijke Tombe in het Beiling Park. nu volop zon en evenzogoed nog volop koud. Het grafcomplex was wederom schitterend, nog mooier dan het paleis. Sneeuw en blauwe lucht werkten uiteraard ook enorm mee aan de feestvreugde. En alle waterpartijen in het park waren door de rayonhoofden vrijgegeven voor vertier. Er was een schaatsbaan, een prik-slee-baan, een binnenbanden-helling, een elektrische tank-stormbaan. En, jawel, er werd gezommen in een wak. Ik bevroor al bijna door er te lang stil te staan om te kijken. Huiveringwekkend.
Vanavond na het eten bij de MUJI mijn garderobe uitgebreid met een vest met capuchon, om de zwakke schakel in mijn outfit te dichten: de overgang van kraag naar muts. Koude wind in de nek blijkt geen feestje.