Dalian, dus.

Even was ik bang dat ik vandaag de hele dag van mijn hotelkamer zou moeten genieten. Ik werd nogal brak wakker. En niet van het bier van de Pizzahut. Aan het hotel lag het niet. Dat haalde alles van stal om er iets van te maken. De ontbijzaal was een enorme barokke balzaal, met maar twee bezoekers. Het ontbijt dat geeserveerd werd (geen buffet !) bestond helaas vooral uit dingen waar ik even geen zin in had. Met een ibuprofenneke even terug gan liggen, en zie daar, alles klaarde op !
Buiten was het prachtig helder zonnig vriesweer. De muts is nu toch echt wel nodig. Bij de starbucks kreeg ik een leuk opschrijfnotitieboekje kado met leuke starbucksfilosofieen erin: Relish each moment of today, appreciate the little things. Van die dingen. In het nabijgelegen park was een heus winter-wonderland voor kids ingericht, met rodelen op tractorbanden en een heuse skihelling met lift.
Op het station even pogingen gedaan om een treinkaartje naar Shenyang voor morgen te boeken, maar er waren zo veel loketten met zoveel ontmoedigend lange rijen ervoor dat ik er niet eens aan begonnen ben. Op weg terug naar de uitgng liep ik echter toevallig tegen een hokje met twee noedels slurpende meisjes aan die buskaartjes naar Shenyang verkochten. Dat vertelden ze uiteraard niet tussen het slurpen door, maar ik zag de twee karakters van Shenyang die ik inmiddels uit het hoofd geleerd had met allerlei tijden erbij, dus dat moest goed zitten. En dat zat het dus ook; morgen om 9.45 uur met de bus dus. De beelde die ik vanmiddag op het journaal zag vn insneeuwende auto's op de snelweg verdring ik nog maar even.....
Verder veel door de verschillende delen van de stad gelopen. De voormalige russische wijk, de havenbuurt, rare sloppenwijkjes pal naast nieuwbouwtorens, en overal straatstaletjes met seafood en groenten. Veel vis aan de waslijnen. In een parkje mahjongende en kaartende oude mannetjes, kortom China. En de kleine dingen waar ik van de Starbucks zo blij mee moet zijn. Hetgeen ik uiteraard ook ben en blijf.