het huis van mevrouw Roelofs

Waarbenjij heeft een flitsende nieuwe fotomodule zie ik net. En met de minstens zo flitsende wifi op mijn kamer zal ik daae straks nog wat mee presenteren.
Na het financiele dipmomentje in mestia, had ik gisterennog een topdag, toen ik eenmaal via de bank toch geld van mijn rekening kon opnemen. Geld mag dan officieel niet gelukkig maken, het kan je wel een flink eind op weg helpen. Voor een flik bedrag heb ik dus gisteren de hele dag een jeep met chauffeur gehuurd om naar Ushguli te gaan. 50 kiliometer ten oosten van Mestia en echt zo ongeveer aan het einde van de wereld. De weg begon als een grindpad en eindigde als een zandpad, met als gemene deler de angstaanjagende hoeveelheid gaten en kuilen en stroompjes. dus duurde de rit 2,5 uur. Maar mooi was het wel. Prachtig berglandschap, eeuwig zingende bossen en uitzicht op de hoogste sneeuwtoppen van Georgie. Ushguli is het hoogst permanent bewoonde dorp van Europa, op ongeveer 2200 meter. Het bestaat uit drie clusters van huizen en torens, met her en der een kerkje. Veel onaangetaster en dorpser dan Mestia. Alleen maar steegjes met koeienpoep en de bijbehorende koeien uiteraard, en gezellig rondpruttelende langharige varkens. En wat toeristen. Een van de torens deed dienst als museum en toonde in een duistere ruimte de oudste en mooiste ikonen uit de buurt. Mijn dag eindigde er met een fikse regenbui. Ik vreesdedaardoor het ergste voor de terugreis, qua modderstromen en wegverzakkingen, mar dat viel enorm mee. Na een paar bochten was het weer uitsluitend droog en stoffig, en werd het nog een lange hete terugrit.
De moeder overste van mijn boerderette pakte vanochtend nog even flink uit met ontbijt: verse kefir, de gebruikelijke eieren en jam natuurlijk, en nog een bordje kaaspap. Goedgevuld kon ik dus gaan wachten op een busje naar Zugdidi. Dat duurde gelukkig niet al te lang. Om half 10 was ik al on the road. Een stuk betere road dan gisteren. De chauffeur van het busje scheurde er sevig op los. Tegen de middag was ik dan ook al in een werkelijk bloedheet Zugdidi. Een stadje van niks, vlak bij de grens met Abchazie. Volgens de gis is het bewonersaantal van deze stad eind jaren negentig ruim verdubbeld dor de komst van vluchtelingen uit dat gebied. De twee hotels waren allebei vol en een andere slaapplaats wist men zo snel niet. Maar een behulpzame dame begon wat rond te bellen. Er verscheen een mannetje, dat ook weer wat belde. Ik hoefde hem maar te volgen en hij zou wel wat regelen. Eerst naar het hus van zijn tante. Daar moesten we even wachten tot er een ander mannetje met een auto verscheen. En die zette ons weer af bij een groot huis langs de weg naar Abchazie. Een grote kamer, met airco en wifi. Wat wil een mens nog meer.
De enige echte bezienswaardigheid heb ik inmiddels ook al gedaan: het paleis van de Dadiani familie. Met daarin, vanwege hun zeer ingewikkelde familierelatie met de franse dwerg, een van de drie dodenmaskers van Napoleon! Je verzint het niet.
En voor de derde keer op rij woon ik dus om de hoek bij mevrouw Roelofs. Sandra dus, de vruw van president Saakashvili. Die hebben blijkbaar in iedere std een stulpje. Ik verdenk ze ervan dat het huis hier vooral een politieke betekenis heeft. Het staat namelijk pontificaal langs deze weg, met zicht op Abchazie. Ik vermoed niet dat ze er vaak zijn. Maar ik zit hier dus wel fijn op stand. Morgen door naar Kutaisi, had ik zo gedacht. maar je weet het nooit zeker.