Tsjechov in de disco

Twee dagen in een kuuroord achter de rug en uitgerekend hier is de darmflora enigszins ontregeld. Ik denk dat ik te weinig water gedronken heb. Ik ben hier immers bij de bron van mijn favoriete bronwater: Borjomi. In 2005 in Kiev dronk ik het voor het eerst. De eerste slok was even schrikken, omdat je iets anders proeft dan je verwacht, maar daarna is het heerlijk en dorstlessend. En goed voor allerhande kwalen van met name de 19e eeuwse mens. Toen was dit de favoriete plek van de Russische adel. De Romanovjes hadden er diverse villa's, en Tsjechov en Tsjaikovki kwamen er graag logeren en frisse lucht happen. Ook de latere Sovjet elite kwam er vaak. Stalin had uiteraard een van de Romnov villa's geconfiskeerd. En nu, in de 21e eeuw, is het proletariaat er volledig aan de macht. Van kuuroord is het veranderd in een gewoon vakantieoord. Men zeult er nog wel met plastic flessen om water in te tappen uit een van de gratis toegankelijke bronnen, maar het gaat toch vooral om het vertier. Er is dus weer een lange laan met kinder-speel-spul (de bekende electrische auto's en trampolines) en het officiele spa-park biedt, naast de bronnen, eigenlijk gewoon hetzelfde. Er is een kabelbaan naar een plateau boven het park. In het daargelegen arboretum moest vroeger voorl veel gewandeld worden, nu staat er een reuzenrad. Op het station hangt nog een bord met alle vroegere nestemmingen, van Kiev tot Moskou en Sint Petersburg, maar nu stopt er alleen nog een boemeltje naar Tbilisi. En er zit een prima restaurant in, waar 's avonds de stoelen aan de kant gaan en het disco-tijd is ! Er waren plannen om de boel nog meer in de vaart der volkeren op te jagen; de Roelofjes wilden de winterspelen van 2014 hier graag hebben, maar met die eer ging, zoals bekend, buurman Poetin schuiven. Vandaag heb ik gezien waar dat allemaal had moeten gebeuren, in Bakuriani, een wintersportplaatsje hier 30 kilometer vandaan (en omhoog uiteraard). Nu enkel koeien, paarden en hooibergen en wat werkloze skiliften. Daar had nog heel wat moeten gebeuren eer dahalve wereld zou kunnen neerstrijken. En maar goed dat dat niet gebeurd is. Dan zou de ster-attractie waarschjnlijk zijn gesneuveld: een bespottelijk langzaan smalspoor treintje. Daar moest ik uiteraard in meerijden. De heenweg met de auto duurde 40 minuten, de terugweg met de trein 2,5 uur. Echte slow travel dus, niet meer van deze tijd.
Inmiddels is mijn rondje Georgie bijna compleet. Ik heb net de laatste twee nachten Tbilisi geboekt. Ik had me weer eens in de dagen vergist. Dus ik heb nog 1 dag voor Gori, de geboorteplaats van Stalin, waar ik morgen hoop te belanden. Ook aan een stukje foute geschiedenis besteden we graag aandacht. (warom ik volgens deze site continue in Tbilisi ben snap ik overigens nog steeds niet, maar dat terzijde).