deel 3

Moeilijke voeten

Xiamen, 1 april 2012

Spritueel ben ik nog in topconditie, maar fysiek laat een en ander te wensen over. Na een dag op blote voeten in de sandalen is het al weer een groot klovencircus. Heel irritant. Vandaag de sokken maar weer aan, en de nodige pleisters aangebracht, maar het loopt nog steeds niet lekker.
En ik moest nog een aardig eind lopen ook. Naar het zuiden van het centrum, om de Nanptuo Si te bezoeken. De grootste tempel van het land, en zelfs een van de grootste van het land. Daar kan een mens natuurlijk ook gewoon met de bus naartoe, maar ik ben meer van het lopen. Dan kom je nog eens wat tegen onderweg, zoals leuke zijstraatjes en absurd grote en lege shopppingmalls, met een heuse Rolls Royce in de aanbieding.
De tempel is qua gebouw niet veel bijzonders (uiteraard vele malen ver- en herbouwd) maar wel zeer druk in gebruik. Zowel voor religieuze doeleinden, voor wat dat hier waard is, als ook en vooral als gezellig zondagje uit met de hele familie. Het hele tempelcomplex is eigenlijk gewoon een park. Heel gezellig allemaal. Het aanbevolen vega restaurant van de monniken was helaas afgeladen, al om 11 uur. Daarom was ik gedwongen om te gaan lunzen op niveau, bij het chique vega restaurant een straat verder (dat zich in het Engels eigenlijk vegetatie restaurant noemde). Echt haute cuisine, duidelijk gericht op een wat rijker publiek. Twee mooie en lekkere gerchten genuttigd, met uitzicht op een klein kind in blote-billen-broek dat nog slechter met stokjes at dan ik.
Wegens onrustige darmflora even een tussenstop in het hotel gemaakt. Maar om bij stralend weer zo binnen te blijven hangen is ook niks, dus hup weer de straat op om naar het busstation te lopen om te zien of ik alvast een kaartje voor morgen kon kopen. Maar ik was de straat nog niet uit of de darmflora begon wel heel onrustig te worden. Op een drafje aan de andere kant de straat weer in, terug naar het hotel. Vooral vriendelijk blijven lachen naar de meisjes van de receptie. Een hele opluchting, en na wat afwachten toch maar weer de straat op. Een onverwacht aardige tocht naar het noorden, tussen de torens in aanbouw. Daar stond dan weer een leuk tempeltje tussen, waarschijnlijk vorig jaar opgeleverd, met schitterende kitsch mozaiekjes.
Het busstation was dichterbij dan verwacht. Met de Chinese plaatsnamen uit de Ruifgeit bij de hand de juiste bus op het bord vrij snel gevonden. Nu nog het juiste van de 13 loketten. Het meisje bij de infobalie voor gehandicapten en bejaarden wist me te melden dat ik bij 9 moest zijn. En daar werd ik gewoon netjes in het Engels geholpen. Soms is het zo makkelijk. Morgenochtend om 9.10 uur met de bus naar Hukeng, een gehucht midden in het Tulou gebied.
Nu op een terrasje aan het park een biertje om de eventuele beestjes in de darmen te doden. De meeste jongeren hier geven de voorkeur aan een high tea. Tuttig is het nieuwe hip !
O ja, en de iphone is de nieuwe rolex....