deel 4 en 5

een paar dagen na dato, moet ik nu heel ingewikkeld van mijn laptop naar de hotelcomputer kopieren. Eens kijken of dat lukt:

Bij het licht van de laptop

Hukeng 2 april 2012

Wil je een toulu, krijg je een tulou. en hoe! Na vier uur bussen, waarvan een uur min of meer stilstaand in de file, een prachtig ritje door het gebied van de Hakka en hun toulu. Hakka is een bevolkingsgroep, en de toulu zijn de wooncomplexen, bijna burchten, die ze hier in de afgelopen eeuwen gebouwd en bewoond hebben. Ze staan soms op een berg, soms aan een rivier, los, of middenin een dorp. Ze zijn er vierkant en rond, varierend in grootte van 16 tot wel 400 kamers. Ik wilde ze al heel lang zien; sinds 2010 zijn ze Unesco wereld erfgoed, en dus is ook het toeriecircus losgebarsten.
Een van de grootste groepen ligt bij Hukeng, dus dat leek me de handigste uitvalsbasis. Bovendien makkelijk met de bus te bereiken. Ik had nog geen voet in Hukeng aan de grond gezet, of er stond al een mannetje met een kamer in de aanbieding. In de grootste toulu midden in het dorp. Dat wilde ik eerst wel even zien, en eenmaal binnen was ik meteen verkocht. Qua atmosfeer zul je waarschijnlijk nooit meer iets specialers vinden. Drie verdiepingeh hoog, groot, met een tempeltje op de binnenplaats. Rondscharrelende kippen. Voor zover ik kan zien is alleen de onderste verdieping nog bewoond, De rest ziet er nogal vervallen uit. De poortwachter waarschuwde dat de centrale deur om 9 uur dichtgaat. Dus ik heb net gegeten en een beetje gepoedeld en tanden gepoetst en getoiletteerd in een resturantje aan de overkant. Het rode lichtje op het huisaltaar op de binnenplaats brandt heel sfeervol, maar veel meer licht is er niet. Op mijn kamer in ieder geval helemaal niets. Het licht van de laptop biedt dus uitkomst. En met mijn zaklampje en mijn mobieltje weet ik me straks vast wel in de lakenzak te wurmen. En nu maar hopen dat ik niet meer naar de wc hoef vanavond, vannacht of morgen heel vroeg. In het ergste geval hurk ik wel ergens in een kippenhok. Morgen verhuis ik denk ik voor een tweede nacht gewoon naar een hotelletje aan de overkant. Sfeer is leuk, mar je kan ook overdrijven.
Vanmiddag na aankomst en de luns aan een ronde door de Hukeng-cluster begonnen. Moeilijk te vinden qua officiele ingang, maar al met al zeer de moeite waard. De meeste groepen waren al weg, dus het was relatief rustig. En het stikte van de touli, in alle soorten en maten, Hoe minder officieel op de route hoe leuker eigenljk. Soms een beetje ongemakkelijk om min of meer door de mensen hun huis te lopen, maar wel heel fascinerend. Ik vrees dat ik weer heel veel dezelfde foto's heb gemaakt....
Ver na zonsondergang pas weer terug in het dorp. Kip gegeten, of eigenlijk niet echt. alleen op wat brokken gekauwd. Meer bot en pees dan vlees. De gewokte bamboescheuten waren dan wel weer erg lekker. En dan nu de nacht in, in het gezelschap van de kippen en de vleermuizem, en wat niet al (dat wil ik denk ik niet weten.....)

OP de brommer met dikke Willie

Hukeng, 3 april 2012

Als u het woord toulu niet meer kunt horen of zien kunt u deze bijdrage maar beter overslaan. Het wordt een grote toulu-manie.
De nacht in de toulu heb ik zowaar prima doorstaan. Zelfs echt wel goed geslapen. En gelukkig geen sanitaire expeditie hoeven ondernemen. In het ochtendzonnetje een soort van gewassen op het balkon (heel selectief uiteraard) en in het hotel een noedelsoep met amorfe brokjes beest genuttigd. Ik gok op iets van een varken.
Gisteren bij het avondmaal een afspraak gemaakt om een toertje achterop een brommer te gaan doen. met de dikste man uit het dorp. Een soort Theo van Gogh in de Noorderlingen. Eerst nog wel even verhuisd naar het echte hotel. En stipt om negen uur op de brommer gestapt. Willie reed gelukkig niet al te hard. De brommer kon ons samen eigenlijk niet aan denk ik. Zoevend in het zonnetje over een kronkelende weg door de heuvels, langs een riviertje, door vele kleine dorpjes, het een nog pittoresker dan het andere. De eerste stop was in het dorpje Taxia, aan twee kanten van het riviertje, met leuke bruggetjes eroverheen. De dorps-vooroudertempel was hier het centrale pronkstuk. Klein maar fijn, met mooi tegelwerk en 3-D mozaiek decoratie. De twee touli stonden niet echt op het progrmma van Willie, maar ik heb er toch nog even binnen gegluurd. Vervolgens een thee stop in de oudste toulu in de omgeving. Die was natuurlijk het officiele onderdeel van de trip, maar Willie kende daar een thee-dealertje. Dus daar moesten we aan de Oolong. Proeven en kopen uiteraard. Ik weet nu in ieder geval hoe je goed thee moet zetten, dat scheelt. De toulu zelf was overigens ook tamelijk spectaculair, maar helaas wel erg aan de toeristenhandel overgelaten.
Het hoogtepunt kwam daarna, de Tianluokeng cluster. Dramatisch mooi gelegen op een heuveltop, omringd door terrassen. Bovenaan afgezet, voor eerst een mooie blik uit de hoogte. Drie ronde touli, van verschillende omvang, een vierkante en een ovale, dicht op elkaar gelegen. Als totaalplaatje prachtig, maar ook als complex om doorheen te struinen fantastisch. Hoewel ook een enorme toerie trekpleister, is het hele complex nog volop bewoond en in bedrijf. Dus weer veel kippen en honden, rondschutterende oude vrouwtjes, snottebellende kinderen; overal lag een stengelachtig gewas te drogen. Ik weet nog steeds niet wat het is. Willie was hier toe aan de luns, ook weer bij een mannetje uiteraard. De kans om die stengels te eten, in een gekookte versie. Beetje zurig, niet echt bijzonder. Het paddenstoelen woksel en de tahoe waren daarentegen erg lekker. Hoewel Willie vast liever kip had gehad.
De laatste stop op de terugweg was de Goabe cluster, in een wat groter dorp cq stadje. Dat schatte ik in op loopafstand van Hukeng, dus ik heb Willie daar maar laten gaan, om de rest van de middag daar rond te hangen. Dat bleek een goede keuze, qua couleur locale. Iets minder qua hitte. Eerst flink vocht ingenomen alvorens het stadje te doorkruisen. De echte top-touli heb ik even gelaten voor wat ze waren, vooral vanwege de drukte. Het leuke van het stadje was dat de touli daar midden tussen de nieuwe bebouwing liggen. soms zelfs ermee vergroeid. Aan het uiteinde van de hoofdweg was zelfs een heuse toulu-sub-urb. Vooral nogal vervallen bouwsels, maar nog volledig bewoond. Daar kwam uiteraard geen toerie. Maar de bewoners keken niet op of om bij een laowei op de drempel. Allemal minstens zo leuk als de topstukken. Die heb ik uiteraard ook nog wel meegepikt. De grootste en bekendste , met wel twee binnenringen. Dat was helaas wel een overkill aan winkeltjes, maar geef die mensen eens ongelijk, als er dagelijks duizenden mensen door je huis komen denderen. Ook apart was een toulu uit 1962. Zag er uiteraard nog zeer goed uit; maar is toch ook nog gewoon voor gebruik gebouwd, ver voor de toeristegolf. Nu zie je in de hele regio nieuwbouw in de vorm van touli. Hotels, toeristen-ontvangst-centra en zelfs toilet-touli. Met een uitgedroogde tong op mijn schoenen ook nog een uitkijkpunt beklommen, met gelukkig een prachtig zicht op de touli beneden.
Volgens Willie was het wel 6 kilometer terug naar Hukeng, volgens mij iets minder. Na wat vochtinname aan de terugweg begonnen. Na een tijdje passeerde het hotelmannetje met een busje chinezen. Ik herkende hem eerst niet, wat enigszins genant is uiteraard, maar ik mocht / moest toch meerijden. Dat bleek dan zelfs nog weer minder ver dan ik had ingeschat.
Nu net weer de nodige bamboeslierten achter de kiezen. Straks naar mijn deluxe hotelkamer, waar de tv nog net tussen het bed en de muur paste, zodat ik waarschijn lijk met mijn tenen de knoppen kan bedienen. En hopelijk is er ook een waterkoker, want een bakje nescafe zou er wel ingaan.