deel 8

Eton !

Quanzhou, 7 april 2012

Vandaag mijn qi eens flink opgeschud met een beklimming van Qingyuan Shan. Niet echt een enorm hoge berg, maar door de brandende zon toch een zeer zware en zweterige onderneming. Onderaan de berg staat het beeld van Lao Tsi waar eigenlijk iedereen voor komt. Uit de Song tijd, en enorm groot. Vroeger kon je hem beklimmen, maar dat mag niet meer. Verder boven was eigenlijk niet zo heel veel meer te zien. Mooi uitzicht over de stad natuurlijk, en onderweg beroemde caligrafieen in de rotsen gehakt. Helemaal boven niet meer dan een kunstmatig meertje. Maar net daaronder waren wel enkele heel aangename plekken om te eten. Gewoon tafeltjes en (hele kleine) stoeltjes in het bos en een wokkende familie. Ik heb mijn plek maar op de familie uitgekozen. En ja, dat eten is toch iedere keer weer wat. Qua ontbijt heb ik tot nu toe steeds een ontbijtbuffet in de hotels gehad. Dat bestaat meestal uit noedels of gestoomde deegbollen en een keur aan gewokte groenten, en iets met eieren. Het westerse eten is er meestal in de vorm van cakejes. Voor luns en diner ben ik uiteraard aangewezen op restaurants en straatstalletjes. Ik zoek ze uit op aanwijsbaarheid van het eten; hetzij in de vorm van plaatjes, hetzij in levende versie in bakken voor de deur. Zo ook vanmiddag weer. de menukaart was uiteraard onleesbaar. Er stonden wat kratten bladeren, een emmer tahoe en nog veel onherkenbare dingen. Ik koos tahoe, paddestoelen en tauge, met het idee dat ze daar iets leuks van zouden wokken. Ik moest en zou ook nog iets bruins uit een borrelende pot erbij nemen. Ik wurmde me in zo'n klein stoeltje en wachtte vol sp[anning af. En toen kwam er, je kan er op rekenen, een enorme hoeveelheid. Ze gooien niet alles in een wok, maar maken van ieder gekozen ingredient een gercht. Dus vier schaaltjes en rijst erbij. De poaddestoelen waren heerlijk, met heel veel knoflook, de tahoe ook; de bruine borrelpot bleek ook een soort van tahoe te bevatten, die ook smakelijk maar nogal zwaar was. Alleen de tauge, daar verwacht je toch niet veel van, was enorm heet, want gewokt met gele pepers erbij. Dat kreeg ik toch niet weg. En dat alles koste dan nog geen 5 euri.
Ter compensatie van al dat gezonds had ik vanavond eens zin in friet, en dan belandt een mens toch bij de Mc Donalds. Toch altijd een beetje genant in deze contreien. Qua eten is het natuurlijk al niets, maar dan zie je al die Chinezen zo kijken van "O, hij is ervan, dit is zijn eten". En dan waren de frieten nog niet lekker ook. Hier tevens de mooiste foto die ik niet gemaakt heb gezien: een meisje in een knalpaars jurkje, haar hamburger etend met haar rechterhand, terwijl ze met haar linkerhand een plastic zakje met een goudvis ophield en haar iPhone bediende.....
De mensen die dan weer weinig of niet te eten hebben zijn de bedelaars. Die zie je overigens niet heel erg veel, maar op het pleintje voor de meest centrale tempel scharrelen er een paar rond. Ik kom daar twee keer per dag langs, dus ze kennen me zo langzmerhand. Eentje geef ik ook iedere dag wat. Dat is een man op een plankje. Een heel olijk type. Als ik op de heenweg langskom begint hij al te lachen, en dan geef ik wat. ASls ik aan het eind van de dag weer langskom dan zwaait hij, en geeft aan dat hij al gehad heeft. Dat alles met een brede grijns.
Morgen neem ik de bus naar Fuzhou, de hoofdstad van Fujian. Kan volgens de LP gerust overgeslagen worden, maar dat maak ik zelf nog wel uit. De ruifgeit heeft nog wel wat leuke tips. En er is in ieder geval een dierentuin met panda's. Altijd leuk.
O ja, en die kapsters doen ook aan massages en andere vormen van lichamelijke verlichting.