shoppen in Karaganda
Door: jazgil
Blijf op de hoogte en volg jasper
08 Augustus 2011 | Kazachstan, Karaganda
het weer is vandaag wat Chinezig, grijs en regenachtig. en vooral fris. daar had ik qua garderobe niet op gerekend, dus tijd om een trui, vest of jas te kopen. iedereen loopt hier in van die lullige sportjackjes met "kazachstan" op de rug, dus dat leek me wel wat, maar als je het zoekt, is het uiteraard nergens te vinden. dus na veel omzwervingen langs vele curieuze warenhuizen en kledingzken werd het toch een gewoon ultra hip retro-blauw adidasjasje, in de uitverkoop. het goedkoopst haalbare, maar wel echt. zie er weer tien jaar jonger uit. nou ja, nog een dag dan.
ik ben dus geheel ongepland in Karaganda. hoe meer je in de reisgidsen leest, hoe meer leuke, gekke of interessante dingen je tegenkomt. vanuit Pavlodar kon ik relatief snel met een minibusje naar Astana. ruim 400 kilometer, over een lange rechte weg door de gras- en graanvelden. er kwam geen eind aan. aan het mooie weer dus wel, want in de buurt van Astana begon het te regenen. in Astana weer overgestapt op een gedeelde taxi naar Karaganda. die gaat eigenlijk pas weg als hij vol is, bij 4 passagiers, maar deze chauffeur wilde waarschijnlijk nar huis, want bij 2 hield hij het wachten voor gezien. in 3 uur tijd weer ruim 200 kilometer, over weer een rechte weg door gras en graan, met nu voor de afwisseling ook veel kuddes koeien en zwermen paarden. en richting Karganda enorme rokende staalfabrieken (van Mittal) en mijnen. tussen de rook van de schoorstenen kwam echter wel mooi de zon weer door.
ingekwartierd in een oud sovjet hotel; met op iedere verdieping een strenge akela, die de hele afdeling bestiert. de mijna was zowaar aardig, geheel in tegenstelling tot de norse dame van de receptie. dat zijn ook grofweg de twee reactie die je tegenkomt bij de gebrekkige communicatie. als ze merken dat je geen woord Russisch spreekt, zeggen sommigen vervolgens maar helemaal niets meer, terwijl anderen met grote vrolijkheid alles van stal halen om er toch wat van te maken.
de eerste sights van Karaganda heb ik vanochtend toch alvast maar geseen. alles draait hier om de mijnbouw. met mooie arbeiderspaleizen met heroische mozaieken en stoere standbeelden voor de harde werkers.
in deze stad logeerden ook altijd de kosmonauten een paar dagen wanneer ze weer terug op aarde waren gekomen, door ergens in de steppes hier in de buurt neer te storten.(er zijn zelfs mensen die leven van het verzamelen van "ruimte-schroot" op de steppes)
het is inmiddels weer droog, en ik zie in de verte zelfs een reepje blauwe lucht, dus ik ga zo weer verder met mijn stadsrondje. Lenin is hier overigens zojuist van zijn sokkel gehaald. hij moest wijken voor een soort obelisk, onderdeel van een groots plein-plan. zeg maar gerust een plaza.
ik ben dus geheel ongepland in Karaganda. hoe meer je in de reisgidsen leest, hoe meer leuke, gekke of interessante dingen je tegenkomt. vanuit Pavlodar kon ik relatief snel met een minibusje naar Astana. ruim 400 kilometer, over een lange rechte weg door de gras- en graanvelden. er kwam geen eind aan. aan het mooie weer dus wel, want in de buurt van Astana begon het te regenen. in Astana weer overgestapt op een gedeelde taxi naar Karaganda. die gaat eigenlijk pas weg als hij vol is, bij 4 passagiers, maar deze chauffeur wilde waarschijnlijk nar huis, want bij 2 hield hij het wachten voor gezien. in 3 uur tijd weer ruim 200 kilometer, over weer een rechte weg door gras en graan, met nu voor de afwisseling ook veel kuddes koeien en zwermen paarden. en richting Karganda enorme rokende staalfabrieken (van Mittal) en mijnen. tussen de rook van de schoorstenen kwam echter wel mooi de zon weer door.
ingekwartierd in een oud sovjet hotel; met op iedere verdieping een strenge akela, die de hele afdeling bestiert. de mijna was zowaar aardig, geheel in tegenstelling tot de norse dame van de receptie. dat zijn ook grofweg de twee reactie die je tegenkomt bij de gebrekkige communicatie. als ze merken dat je geen woord Russisch spreekt, zeggen sommigen vervolgens maar helemaal niets meer, terwijl anderen met grote vrolijkheid alles van stal halen om er toch wat van te maken.
de eerste sights van Karaganda heb ik vanochtend toch alvast maar geseen. alles draait hier om de mijnbouw. met mooie arbeiderspaleizen met heroische mozaieken en stoere standbeelden voor de harde werkers.
in deze stad logeerden ook altijd de kosmonauten een paar dagen wanneer ze weer terug op aarde waren gekomen, door ergens in de steppes hier in de buurt neer te storten.(er zijn zelfs mensen die leven van het verzamelen van "ruimte-schroot" op de steppes)
het is inmiddels weer droog, en ik zie in de verte zelfs een reepje blauwe lucht, dus ik ga zo weer verder met mijn stadsrondje. Lenin is hier overigens zojuist van zijn sokkel gehaald. hij moest wijken voor een soort obelisk, onderdeel van een groots plein-plan. zeg maar gerust een plaza.
-
08 Augustus 2011 - 17:24
Jessica:
Oh, wat istie kek... -
09 Augustus 2011 - 10:43
Anneke:
Hieperdepiep, jarig zijn in Kazachstan...wat wil je nog meer. Je hebt je verjaardag nu al in veel landen gevierd, maar deze heeft toch ook wel wat.
Van harte en nog een hele fijne dag! -
09 Augustus 2011 - 15:13
Jacqueline:
Een echte verjaardagsoutfit ;-)
Fijne dag toegewenst! -
10 Augustus 2011 - 09:36
May:
Mama Sas en May heten je welkom in de Adidas familie!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
