Taichung en Dajia

Een uur met de trein naar het zuiden en het is meteen club tropicana. Geen heldere lucht, dus lekker drukkend warm. Met zonder jas over straat is toch wel erg lekker. En met de camera voortdurend los in de hand kom ik qua via beeldverslag ook steeds meer op dreef. Alleen bij te veel licht slaat de boel ergens op tilt. Toch iets niet helemaal in orde. De mobilette daarentegen doet het prima. Instagram zou het wel eens in zich kunnen hebben om mijn nieuwe medium te worden. Het vierkante formaat dwingt tot andere keuzes en kleinere afstanden. Misschien dat ik op mijn oude dag dan toch nog om ga.
Taichung is weliswaar een grote stad , maar is onmiskenbaar provinciaal vergeleken met Taipei. De oude binnenstad, rond het station en mijn hotel, is aangenaam shabby, of sfeervol zo u wilt. Er blijkt hier ook een grote Vietnamese en Indonesische gemeenschap te zijn. Dus je kunt ineens overal nasi lemak eten. Wat ik dan weer niet doe. Een andere lokale specialiteit heb ik inmiddels weer wel verorberd: schaafijs met een hoop fruit, bonen en jelly-dingetjes erop. Lekker en verfrissend. Gisteren was het lopen door de warmte me een beetje te veel, dus tempels verder dan een kilometer weg heb ik fijn genegeerd. Het feit dat ik nog geen enkele nacht normaal geslapen heb speelt daarbj wel een rol vrees ik. Het park en de smalle straatjes met medicinale planten en dierenwinkeltjes waren een stuk aangenamer om doorheen te slenteren. Een op zich leuk kunst-complex in een voormalige spoorwegloods bood helaas enkel een nogal tuttige tentoonstelling rond Alice in Wonderland. Lokale meiden gingen er echter helemaal los met selfies schieten. Ik kon dan weer losgaan bij het vega buffet dat ik vlakbij vond. Opscheppen, wegen, betalen en eten. Voor 3 euri een bord vol, met rijst en soep erbij. Vele mij totaal onbekende ingredienten, maar vrijwel allemaal lekker. Alleen de sopropo, die ik mij nog herinnerde van mijn Surinaams-Chinese buurman uit Diemen, was mij te bitter.
Vanochtend nogal brak van weer een min of meer slapeloze nacht, dus de geplande vroege trein naar Dajia niet gehaald. Een bus die op een handiger tijdstip vertok kon ik nergens vinden, dus pas om 11 uur vertrokken voor het eerste uitstapje. Een rit van een uurtje, langs eindeloze rijstvelden. Niet de pittoreske terrassen zoals we die kennen uit andere tropische oorden, maar meer de weiland-variant ervan. Wel erg mooi om te zien, met de plantjes die nog maar net boven het water uitkwamen. In Dajia staat een van de belangrijkste tempels gewijd aan Mazu, de meest populaire godin in Taiwan. Van oorsprong de beschermvrouwe van de vissers en schippers, inmiddels van zo ongeveer iedere Taiwanees. Ieder jaar is er een optocht van 9 dagen, waarbij het beeld uit de tempel in Dajia naar een tempel in het zuiden (waar ik als het goed is later nog kom) wordt gedragen. Maar zoals nu bleek is de tempel altijd populair. De hele wijk om de tempel heen is een grote luidruchtige braderie. Met veel eten uiteraard, en kermisachtig vertier. In de tempel loopt iedereen een rondje met een vlaggetje, wordt flink gewapperd met wierrook en gegooid met de houten kluitjes waarvan ik de naam niet weet. De tempel zelf, in oorsprong 18e eeuws maar zoals zo vaak in deze regionen al ontelbare malen hersteld, herbouwd of zelfs verplaatst, is een explosie van dekrasie. Overal waar je kijkt reliefs in steen of hout en met mozaiek bedekte beelden. Een feest voor het oog, of een aanval op de goede smaak zullen sommigen denken. Ik behoor niet tot hen. Kan er geen genoeg van krijgen. Terug in Taichung nog een aparte variant van een gebedshuis bezocht: de Nantian tempel: een soort multi-goden-tempel-flat. 6 verdiepingen met een arsenaal aan goden, voor elk wat wils. Geld nodig, ga naar de derde verdieping. Wijsheid voor een examen, de tweede. Wilt u kinderen, wendt u tot Guanyin op de vierde. Succes in zaken bleek toch wel de belangrijkste drijfveer om naar deze plek te komen, want het goudklompen-thema keerde echt op iedere verdieping terug. Op het dak zat dan ook nog eens een 40 meter hoog beeld van generaal Guan Yu, de hoofd-heilige van de tempel. Voor al uw kracht, wijsheid en rijkdom. Morgen een volle dag gepland, maar geen idee of die ook gaat lopen als gepland. Als ik weer zo laat op gang kom wordt het een beetje aanpassen. Ik verhuis naar Changhua; dat is maar 20 minuten met de trein. NIet een heel bijzondere stad, maar ik doe dan ook meteen een dagtochtje naar Lugang, een van de oudste stadjes van het land. En aan het eind van de dag, of eventueel de vogende morgen kan ik dan de sights van Changhua zelf nog meepikken.