Taipei

Een reis niet geschreven en ik ben er meteen helemaal uit. Van korte oprispingen op facebook naar een wat langer samenhangend verhaal, dat is weer even wennen. Maar dat is Taiwan ook, dus dat komt weer mooi uit. Ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik moest verwachten van dit "andere China". Als er een ding duidelijk werd tijdens de busrit van het vliegveld naar de stad was het dat het hier enorm nat is. Er valt gedurende het hele jaar zichtbaar een enorme hoeveelheid regen. Alles is enorm groen, het beton is permanent nat, en tussen de bebouwing door, zelfs in de stad, grote natte velden en bassins waar waarschijnlijk vissen of garnalen in worden gekweekt danwel eenden worden gehouden. Overal rondom bergen met daartussendoor slingerend diverse lagen wegen en spoorlijnen boven elkaar. De schemering is nooit het gunstigste moment om een stad te leren kennen, maar de eerste indruk van Taipei is toch aangenaam. Om de cultuurshock nog even uit te stellen 's avonds tegenover het hotel gewoon in een Koreaans restaurant bibimbap gegeten.
Gisteren de eerste wandeltocht door het oude deel van de stad. Met een paar van de oudere en bekendere tempels (die van de stadsgod, Mazu en Baosheng Dadi) en de wat nieuwere Confusius tempel. Allemaal met de karakteristieke gebogen daken en rijke dekrasie. Dankzij Roberrrr weten we hoe belangrijk dat is. En route nog diverse musea meegepikt, de een interessanter dan de ander, maar overal wel wat boeiends te zien. Wat ook overal te zien is, en in ieder geval erg Chinees is, is eten. Qua tijden waarop gegeten wordt is het wel wat gestructureerder, maar er is voldoende. Gisteravond het bekendste fenomeen geprobeerd, de night market. Aan het eind van de middag wordt er op vaste plekken in de stad een stuk straat afgezet en worden er tientallen (en op sommige plekken honderden) eettentjes neergezet. Een soort dagelijkse versie van de rollende keukens. De Ningxia straat waar ik was is relatief klein, met een stalletje of 60. Vrijwel alles is er te koop, varierend van kleine snacks tot complete maaltijden. Soms zittend onder een afdak te consumeren, soms gewoon lopend. Het varken was duidelijk het best vertegenwoordigd. Alle onderdelen van dat beest zijn op alle denkbare wijzen bereid te verorberen. Niet overal was het menu ook in het engels vertaald, maar zo was ik bijvoorbeeld bijna gezwicht voor de soep met varkenslever en pens. Ware het niet dat ik een tentje vond met stinky tofu. Een delicatesse die inderdaad zijn naam eer aan doet, maar dat mag de pret niet drukken. In mijn soepje was de tofu nog aangevuld met eendenbloedpudding. Wikipedia heeft me inmiddels geleerd dat dit ook een klassieke combi is. En het was zowaar lekker. En spicy. Zelfs de dame tegenover mij zat te hoesten en te snotteren.
Waarover ik tot dusverre neig naar lichte spijt is de keuze voor de spiegelreflex deze keer. Dat is toch wel weer slepen. En zeker met een paraplu in de hand een hoop gedoe, steeds die camera in en uit de tas. Maar goed, in zonniger oorden trekt die teleurstelling wellicht nog wat bij.
Vandaag het museum aller musea gedaan: het National Palace Museum. De grote concurrent van Beijing. Enorm groot van opzet, maar in mijn ogen al wel wat verouderd qua interieur. Er worden tegenwoordig hele busladingen Chinezen (die van het vaste land dus) doorheen gejaagd, maar met een beetje geduld was het goed te doen. Allemaal waanzinnig mooi, en bizar om te bedenken dat die duizenden topstukken jarenlang door Chiang Kai-shek en consorten rond zijn gezeuld en uiteindelijk mee naar Taiwan zijn genomen. Met het oog op alle Chinese toeries die hier tegenwoordig komen stonden er voor de ingang mensen te demonstreren tegen de vervolging van de Falun Gong sekte in China. Daar krijgt de gemiddelde Chinees in eigen land uiteraard nooit iets over te horen, dus wel slim van die Taiwanezen om daarover hier wat kennis te verspreiden. Ook bij de Taipei 101 waar ik daarna heen ging zaten er een hoop, in regenjassen, mediterend op straat. Daar was wel wat politie toezicht. De verhouding met China blijft toch een zeer gevoelig punt. Met z'n 508 meter is Taipei 101 al lang niet meer het hoogste gebouw ter wereld, maar het blijft toch leuk zo'n uiticht over de stad, Hoewel er hier niet echt veel te zien was door het grijze weer. Eigenlijk was het interieur met de reusachtige gouden bal die dienst doet als wind-demper interessanter.
Morgen met de trein naar Taichung, iets van 250 kilometer naar het zuiden. In iets meer dan een uurtje als het goed is. Mijn online geboekte ticket rolde zowaar probleemloos uit de automaat toen ik eenmaal de engelse versie van het menu had gevonden. Qua weer zou het daar warmer en wellicht ook wat droger moeten zijn, maar ik weet inmiddels niet meer of ik de meteorologische google-resultaten nog wel moet vertrouwen.