Fenqihu en Alishan

Nadat ik u dagenlang heb lastiggevallen met tempels, ga ik u nu tracteren (of doorzagen) op bomen. De twee afgelopen dagen stonden geheel in het teken van bergen, bomen, wolken, cherryblossom, bomen, bamboe en nog meer bomen. Vlak voor vertrek naar Taiwan had ik mijn route nog omgegooid en het Sun Moon Lake ingeruild voor het Alishan Forest Recreation Area. En ik denk dat het een goede keuze was. Via mijn hotel in Chiayi was het dus gelukt om een felbegeerd treinkaartje te bemachtigen voor de Alishan Forest Railroad. Een klein smalspoor bergtreintje dat al sinds 1912 de bergen doorkruist. Oorspronkelijk helemaal van Chiayi naar Alishan zelf, het hart van het recreatiegebied, maar een groot deel van de route werd onbruikbaar na een zware typhoon ergens in de jaren '90. sindsdien gaat de trein niet verder dan Fenqihu. Daarvandaan is er busvervoer naar Alishan, en daar rijden dan nog wel een paar treintjes naar verschillende punten in het park. Fenqihu werd aangeraden als een iets rustigere plek. Alishan zelf is alleen maar een toeriedorp met hotels en winkels. Fenqihu is gewoon een normaal bergdorpje. Dat wel iedere dag overspoeld wordt dor toeries uiteraard. maar er zijn er niet veel die er blijven slapen.
De treinreis was al behoorlijk spectaculair. De locomotief duwt de 5 wagons, met ieder 25 passagiers, omhoog. In ruim 2 uur van 30 meter in Chiayi naar 1400 meter in Fenqihu. Schitterend landschap en vegetatie. Eerst veel palmen, wat hoger vooral bamboe en cypressen. En zo nu en dan volledig in de wolken. Bij het verlaten van het stationnetje in Fenqihu belandde je meteen in de nauwe winkelstraatjes die de helling afdaalden. Dan blijkt een kaart niet heel erg handig. Je ziet wel de globale richting, maar niet of je omhoog of omlaag gaat. Met behulp van oom agent wist ik toch mijn hotel te vinden, aan de rand van het dorp. De wandelingen in de buurt waren al bijzonder mooi. De wolkenflarden trokken door de bossen en zorgden voor een aangename mysterieuze sfeer. de eerste kersenbloesems ook meteen gevonden, dus eigenlijk had ik mijn doel meteen al bereikt. Omdat het in het dorp zo rustig was, bleef er ook vrijwel geen restaurant open 's avonds. Fenqihu staat bekend om zijn lunchbox, ooit bedacht, naar Japans voorbeeld, om treinreizigers bij de tussenstop snel eten mee te kunnen geven. In een blikken trommel krijg de rijst, met daarop verschillende groentes, een ei, een kippenpoot en iets wat ik niet herkende, maar waar ook een bot in zat, dus het zal een beest geweest zijn. Vervolgens zijn alle eettentjes dat gaan kopieren, dus iets anders is er ook eigenlijk niet te eten, tenzij je aan deinstant noodles van de 7eleven gaat. Een straattentje had dan weer wel een fijne vega variant, met drie soorten tahoe erin. Maar om niet twee dagen hetzelfde te eten heb ik me ook aan de oerversie gewaagd. En ja, een kippenpoot kun je ook met stokjes eten!
De invloed van de Japanners reikt hier veel verder dan de lunchbox. In de jaren '20 van de vorige eeuw, toen ze Taiwan bezet hadden, werden er in Alishan flink bomen gekapt om hoogwaardig meubilair van te maken. Ter compensatie van al die kale boomstronken en wortels die ze achterlieten hebben ze toen flink wat van hun favoriete kersenbomen geplant. En bizar genoeg zijn die nu de vornaamste trekpleister geworden. Om in Alishan te komen moest ik nog wel wat toeren uithalen. Er is geen directe bus van Fenqihu naar Alishan. Tijdens het ontbijt werd me de juiste route uitgelegd. Eerst naar Shizuo en daar overstappen op de Alishan bus die uit Chiayi komt. Maar die bus uit Fenqihu zou pas om 9 uur gaan en dat vond ik zonde om op te wachten. Dus ben ik gaan lopen naar Shizhuo. Op Google maps zag dat er als een acceptabele afstand uit, en gelukkig bergafwaarts. Het was ook prima te doen, met wat mooie uitzichten al onderweg op de "sea of clouds" die hier overal wordt beloofd. Helaas moest ik de laatste 10 minuten nog even onder de parapku, maar de regen bleef gelukkig beperkt. In Shizhuo moest ik bij een eettentje mijn buskaartje kopen. Dat was me gelukkig uitgelegd, anders zou je dat nooit vinden. En na een bak koffie kon ik dan ook echt met een busje mee; dat uiteraard al vol was, dus ik moest staan. Ook dat was me al gemeld. De hoeveelheid geparkeerde toerbussen bij de ingang van Alishan deed even het ergste vermoeden, maar eenmaal en route op de wandelpaden in de bergen viel het me alles mee. De meeste groepen gingen met een minibusje van hotspot naar hotspot, en op de prachtig aangelegde houten plankieren wandelpaden door de bossen kwam je vrijwel niemand tegen. De plekken met kersenbomen behoorden uiteraard tot de hotspots. Daar zwiepten de selfie-sticks je om de oren, maar zelfs daar was het prima uit te houden. Groepen vertrekken ook weer, en dan is het weer even rustig. Door de hoge ligging (tussen de 2200 en 2400 meter) groeien en bloeien de kersenbomen hier uberhaupt in tropisch gebied, en de bergen en soorten bomen zorgen voor een mooi decor. Er staan nog een paar zeer oude rode cypressen, de oudste ruim 1000 jaar oud. Zeer indrukwekkend en dus heilig verklaard. Het was flink zweten op al die trappen, ik voel de kuiten nu al, maar het was schitterend. Het ene moment zag je niet verder dan een meter of 10 door de wolken, het andere moment dreven die weer allemaal weg en was alles weer fris en groen. Hoewel ik niet ontevreden ben over de foto's doen ze uiteraard geen recht aan de echte beleving.
Voor de terugweg heb ik maar gemikt op een van de twee directe bussen naar Fenqihu. Toch wel blij dat die ook daadwerkelijk reed. Weer oudhollandsch vroeg gegeten en een tijdje naar het schouwspel van de clouds gekeken, die langzaam omhoog richting het dorp kwamen drijven. En dan nu dus weer vroeg terug op de hotelkamer. Kan ik fijn alle analyses gaan lezen van de onmogelijke situatie die ontstaan is na de verkiezingen. Morgen met die bus van 9 uur, als het goed is, rechtstreeks terug naar Chiayi, om daarvandaan naar de laatste, meest zuidelijke bestemming te treinen: Tainan. Waar de VOC aan het begin van de 17e eeuw een stuk land claimde. Dus.