Drama ! van sisser tot knaller.

Gisteren was de dag wat ik wist dat die een keer ging komen: ik ben beroofd. Op klaarlichte dag, in een drukke straat, op een zeer lullige manier. Het was een thriller in 1 minuut. Er kwam een mannetje naast me lopen, type irritant zoals je ze overaal hebt. Hij had kaviaar in de aanbieding, of viagra. En ansichtkaarten. En maar door praten. Where you from en dat soort gezever. Ik dus stug doorlopen en negeren. Ik was op weg naar het Russisch museum, na een lekkere koffie in het ochtendzonnetje en niets zou mijn dag bederven. Totdat ik afsloeg, de straat in naar het museum. De man liep niet mee. Er liep een vrouw gebarend achter me aan, ik voelde dat mijn rugzak lichter was; ik haalde hem van mijn rug en zag dat hij open was. Het kleinere tasje met fototoestel en telefoon was eruit. De vrouw zuchtte en vloekte en wees naar de straathoek. Op het moment dat ik terug wilde rennen kwam er een man de andere hoek om met mijn tasje in de hand ! zowel hij als de vrouw hadden het blijkbaar zien gebeuren en de man was achter de dief aangegaan. Er kunnen heel veel emoties in zeer korte tijd door mijn hoofd gaan weet ik nu. Ik kreeg geen tijd om de man uitvoerig te bedanken want hij vertrok weer zo snel als hij gekomen was. Het tasje was open, maar er was niets uit. De vrouw stond verderop nog druk met een vriendin na te praten. Volgens mij had ze al mijn woede persoonlijk op zich genomen. Dat liep dus met een sisser af. De eerste paar zalen van het museum was ik nog afgeleid door dit voorval. Vooral kwaad op mezelf dat ik zoiets had laten gebeuren. Maar gelukkig won de kunst het al snel vn de woede. De Russische kunst van de 11e tot en met de 20e eeuw. Zeer de moeite waard. Van prachtige ikonen, mooie barokke portretten, hyper romantische landschappen. Op Repin na kende ik eigenlijk helemaal niemnd tot aan de 20e eeuw. Wat heel verfrissend is in het kijken. vanaf Malewitsj en consorten ws het weer bekend terrein. En na 1960 wordt het allemaal bagger, maar dat mocht de pret niet meer drukken.
Ik ben maar bij de Russche geschiedenis gebleven door naar het Finlandia station te lopen, waar het allereerste standbeeld van Lenin staat. En 's avonds heb ik De Neus van Sjostakovitsj in het Marrinsky Theater gezien. Eeen in alle opzichten aangename belevenis. Geweldige muziek, doldwaas verhaal van Gogol, en een knallende finale. Heel mondain daarna on half elf nog gaan dineren. En dat was het einde van Sint Petersburg.
Vandaag was dan weer de dag van wie WA wist dat het er een keer van moest gaan komen. Maar dat boeide mij dan weer niet, want ik zat al om 7 uur in de trein naar Novgorod. Of dat ook echt zo was bleef nog vrij lang onduidelijk. Er werd tot twee keer toe iets omgeroepen over de wagons 4, 5, 6 en 7; zoveel verstond ik nog. maar wat er met die wagons ging gebeuren en hoe het met mijn wagon 8 zat merkte ik pas in Chudovo. De trein werd gesplitst en ik zat gewoon in het goede deel. De hele reis had het geregend, maar na de splitsing begon het op te klaren. In Novgorod was het Intourist hotel snel gevonden, alwaar ik door Oksana professioneel ingekwartierd werd.
Novgorod is echt de provincie. Klein, met een mooi historisch centrum. De kerken vliegen je om de oren. En je loopt zo de stad uit en voor je het weet loop je tussen de houten huizen en moerassen en berkenbosjes. Ook het museum was aangenaam provinciaal. Leuke portretten van de 18e eeuwse lokale adel.
Qua vertier is het in het hedendaagse Novgorod ook nogal provinciaal. Er is weliswaar een theater, een werkelijk monsterlijke betonnen kolos. Maar verder is er niets. Ook nauwelijks herkenbare plekken om te eten. Weinig mensen meer op straat. En de plaatselijke jeugd rollerskate en fietst op het plein aan de voeten van Lenin.