Shanghai

Er worden vandaag records gebroken in China. Het zal weer eens niet. De langste hogesnelheidslijnn ter wereld rijdt vanaf vandaag, van Beijing naar Guangzhou, helemaal in het zuiden. Gisteren heb ik al een stukje van dit wonder mee mogen maken op het kleine stukje van Hangzhou naar Shanghai. Niks geen Fyra-gemuts: gewoon iedere 20 minuten een trein, die op tijd vertrekt en binnen no time op 289 km per uur zit. Het was er ook smoorheet aan boord, hetgeen aansluit bij het andere record van deze week: het is de koudste winter sinds tijden. Dat heb ik weer. Het sfeervolle hotel in Shanghai blijkt geen verwarming te hebben. Er is wel een airco die je op verwarmen kan zetten, maar dat heeft alleen effect als je er pal onder gaat zitten. De kamer wordt er niet warmer van. Het blijft een graad of 13. Dat ik vannacht slecht sliep had dan weer niet met de kou te maken, mar met mijn enorm verstopte deus, en nog steeds het tijdverschil. Met de lange thermo onderbroek is het in bed prima toeven. Ik zie eruit als een balletdanser op leeftijd, maar dat doet er niet toe. Niemand die het ziet.
Gisteren was het nog schitterend zonnig weer. Het uitzicht op Pudong vanaf de Bund was weer spectaculair. Het woud van wolkenkrabbers is flink gegroeid sinds de vorige keer. Vandaag drizzelde het helaas bijna de hele dag. De ochtend heb ik doorgebracht in het onovertroffen Shanghai Museum. Ik heb voor de derde keer de hele tent doorgenomen, op de zegels en de jade afdeling na. Er zijn ook voor mij grenzen. In de middag door de oude stad, of wat daar nog van over is, gedwaald. Op een antiekmarkt, die ik nog steeds niet begrijp, qua voor wie die bedoeld is en wat voor mensen er staan, een 70'er jaren fotoalbum gekocht met prachtige zwartwit foto's op postzegelformaat. Erik kessels zou er een leuk boekje van kunnen maken. In almost every picture staat namelijk hetzelfde meisje. Ze moest eens weten dat ze nu in Amsterdam belandt.
Hier in de grote winkelstraat is het aantal Rolex verkopers drastisch afgenomen. Die specialiseren zich nu waarschijnlijk in iPhone's. Maar een beetje Chinees gaat blijkbar toch ook voor een echte. Gisteren stond er een rij voor de enorme AppleSore van drie verdiepingen in een warenhuis. Het aanbod aan massages aan mannen alleen is helaas nog onverminderd. Daar word ik dan wel weer moe van. In de hotels is overigens een nieuwe strategie waar ik dan wel weer blij van word: ze bellen je niet meer uit je bed maar schuiven heel discreet een visitekaartje onder de deur door. In Hangzhou kon ik kiezen uit de verpleegster of het schoolmeisje, hier in Shanghai moet ik het doen met enkel telefoonnummers.......