de stropdas van Murakami

speciaal voor W beleefde ik vandaag een slecht moment. na alle dagen van pieken en feestvreugde bereikte ik vandaag een diep dal..... namelijk de bodem van de financiele put. en ik moet nog twee dagen. en ik had al een, hopelijk renteloze, lening bij pa en poe afgesloten via de kuredito-kawa. dat wisten ze nog niet, maar bij deze dus :-)
maar ja Tokio is ook weer zo bruisend en uitnodigend dat het weer hard gaat met de yennen.
de reis van Hiroshima hierheen was flitsend, in de snelste shinkansen. ruim 900 kilometer in 4 uur tijd.
in tokio had ik mijn open inrichting die voor een hotel moet doorgaan snel gevonden. ik kreeg zelfs dezelfde kamer/cel als vorige keer. 2 tatamis en een tv.
het voordeel als je er vroeg opstaat is dat je zonder te wachten onder de douche kunt, het nadeel is dat je daarna in de ochtendspits in de metro staat. ook dat valt eigenlijk stiekum een beetje onder de kicks-voor-bijna-niks, maar een beetje eng is het ook wel. het is echt waar dat er personeel is om mensen de metro in te duwen...
gelukkig hoef ik in de spits maar twee haltes, naar het treinstation van Ueno. uitsluitend om te ontbijten.
de topdag tot nu toe was gisteren, een uitje naar Kamakura, een uur onder Tokio, net voorbij Yokohama/ in de trein daarheen speelde zich een tafereeltje af dat ik net de dag ervoor had gelezen in de Opwindvogelkronieken van de onvolprezen Haruki Murakami. een groepje typische salarymen, in donkere pakken, komt elkaar op weg naar het werk in de trein tegen, en becommentarieert elkaars stropdassen. die moeten mooi en duur zijn, maar vooral niet te opzichtig. in dit groepje was er een die opvallende rode strepen had, en de collegas wezen hem er minuten lang op dat dat toch wel erg gewaagd was. de roodgestreepte stropdas zweeg de rest van de reis. de wereld van de salarymen is volgens mij een hel. en volgens Opwindvogel ook; die probeert zich daar dan ook aan te onttrekken. eigenlijk zoals alle Murakami-personages. leest die boeken !
Kamakura bestond uit tempelhoppen, groene thee met zoete rijsthapjes consumeren, een galerie in de beverly-hills-ahtige buitenwijk bezoeken, om boekjes te kopen waar ik vooraf met ze ge-emailleerd had, en als hoogtepunt een bezoek aan de Daibutsu. een 14e euwse 11 meter hoge bronzen Boedha. en dat in het namiddaglicht, tussen de kersenbloesems. daarna met een klein spoorlijntje nog naar Enoshima, een klein eilandje dat al op veel prenten voor komt. was een tussenstop op de Tokkaido, de hofreis naar het oude Edo. daar op een berg allerlei onherkenbare maritieme fauna gegeten, bij ondergaande zon, met zicht op Fuji-san! wat wil een mens nog meer? terug naar Tokio bijvoorbeeld. en dat kon dan weer gedeeltelijk met een retro-futuristische monorail!
in Tokio verder vooral veel rondgelopen, door de verschillende wijken, of zeg maar gerust steden. vandaag een blockbuster-expo in het nationaal Museum bezocht, met 8e eeuwse beelden uit een tempel in Nara. heel Tokio stond er voor in de rij. en terecht. zelden zoveel moois bij elkaar gezien. het was dringen geblazen, maar ik keek toch wel over de Japanse bejaarden heen. ook nog mooie fotoboeken gescoord, die hier naar verhouding dan weer goedkoop zijn; waardoor je er weer makkelijk meer koopt.....

ik moet nogal eens opslaan en opnieuw beginnen, omdat er ergens onderaan het toetesenbord een mysterieuze toets zit die de boel van letters naar karakters omschakelt. en die krijg ik niet teruggezet. das dan log ik opnieuw in.

morgen de laatste dag. met een Noh-voorstelling en een galerie-opening, M noemde hem al, in mijn eigen Tokiose galerie; die man, meneer Wako, heb ik al in Beijing en in Berlijn ontmoet, en nu kan ik eindelijk naar de galerie zelf. met fotowerk van een fotografe, die dan weer een tijdje in Nederland heeft gewerkt. en zo zit ik hier ook al drie dagen te ontbijten naast twee franse dames, van wie er een met een meneer van Donselaar uit Utrecht getrouwd is. waarmee de wereld toch weer heel klein is en ik s ochtends in Tokio gewoon frans zit te praten.
affijn, het was weer fijn. dank voor uw aandacht en medeleven. de komende maanden ga ik veel uren maken, om weinig vrij te zijn, om geen geld meer uit te hoeven geven. dus weer boterhammetjes mee naar het werk.
sayonara!