Location, location, location!

Die tocht naar de Xumi Shan grotten bleek geen avontuur te zijn in de zin van moeilijk. De taxi bleek het handigst en ook gewoon betaalbaar. Bovendien bleek de chauffeur een uiterst aimabel mannetje te zijn dat zich niets aantrok van het feit dat ik geen Chinees versta en er vrolijk op los kwebbelde. Hij was bovendien bezorgd dat we zouden verhongeren dus hij sloeg onderweg nog het nodige eten in. Aan ramadan deed hij duidelijk niet. Zou ook onverantwoord zijn in die hitte achter het stuur. Hij ging ook mee naar de grotten maar zag al die beklimmingen niet zitten dus hij bleef steeds lekker in de schaduw zitten terwijl ik zwetend en puffend die duizenden traptreden overwon. Het was geen top 5 grottencomplex, maar toch zeer de moeite waard, alleen al voor de grote zittende Boedha die uitkijkt over de rivier. Missie geslaagd. Van de omgeving van het hotel had ik totaal geen verwachtingen. Het was een vreemde mix van overheidsgebouwen, kantoren, scholen en vooral veel woontorens. Geen buurt waar je veel vermaak zou verwachten. Maar geen locatie in China is zo saai of er valt toch wat te beleven. Er bleken verrassend veel restaurants te zijn. Bij een daarvan deed het personeel net warming-up op de stoep voor de dienst. Ze adverteerden met koffie, dus daar ging ik meteen op af. Die kon ik ook krijgen, maar eerst moet ik met alle serveersters op de foto en de video. Er circuleert nu vast een commercial op de locale tv waarin ik in een kopje koffie zit te blazen. Net toen ik naar de kassa ging om te betalen kwam een van de meisjes aangesneld om te zeggen dat ik nog even moest blijven. Hadden ze nog even een wafel gebakken voor me. Ik had ze al duidelijk gemaakt dat ik ''s avonds terug zou komen om te eten, maar dit kon ik uiteraard niet weigeren. En later heb ik er dus weer gegeten. Het was er nog vrij druk met duidelijk de wat beter gesitueerde Chinezen.
Vanochtend een wandeling naar het busstation, dat gelukkig wel gewoon was waar ik het verwachtte. Daar had ik in no time een kaartje voor de bus naar Pingliang en zat ik al snel opgevouwen in een minibusje. De chauffeur vond dat blijkbaar niet kunnen, dus ik kreeg een upgrade naar de stoel voorin. De aankomst in Pingliang was dan helaas weer niet op het busstation dat ik verwachtte, dus daar moest toch nog een taxi aan te pas komen om naar het hotel te gaan, aan de andere kant van de stad, naast het andere busstation. De stad gaf zich niet meteen prijs. Het weer, grijs en fris, werkte ook niet mee. Maar na wat instantnoedels in een park begon ik al meer in de stemming te komen. Zoals vrijwel altijd boden de zijstraten van de hoofdwegen de leukste couleur-locale. En zo liep ik geheel ongepland en onverwacht tegen een mini antiekmarktje aan. Hoe krijg ik het voor elkaar. Niets interessants voor mij, behalve een mooie panoramafoto van een meter met een enorm groepsportret. Al lang op de verlanglijst maar nog nooit gevonden. Een mannetje assisteerde ongevraagd met de prijsonderhandeling. Die van 3000 naar 300 yuan ging. Verkoper blij, mannetje blij, ik blij en gezellig allemaal op de foto. Het vertalende mannetje knoopte nog een gesprek aan, moeizaam maar verstaanbaar. Toen hij hoorde dat ik morgen naar Kong Tong Shan wilde gaan bood hij aan om me daar naartoe te brengen. Dat verzin je ook weer niet. Dus als het goed is staat hij morgen om negen uur voor de deur.
Ook de buurt rond het busstation en het hotel beloofde weer weinig bijzonders, maar wederom was niets minder waar. Er bleek een drukke hotspot-straat te zijn waar de hele buurt leek te komen eten met de zaterdagavond. Ik belandde in een hagelnieuw tentje met een lopende band zoals wij die kennen van de sushi. Maar hier dus met spiesjes voor in het borrelende nat. Glunderende eigenaar blij, aanwezige kinders blij, ik blij. Het is allemaal zo simpel. Vriendelijk lachen en ni hao zeggen en alle argwaan en reserves verdwijnen als sneeuw voor de zon. Die is er morgen volgens de voorspellingen ook weer, dus dat wordt vast weer zweten op duizenden traptreden.