Island Life

Het is 4,5 uur varen, maar dan heb je ook wat. Het grootste eiland van de Koreaanse archipel ten zuiden van Mokpo. Een dode vulkaan met wat stadjes en dorpjes eromheen. Gelukkig kon je buiten op de boot rondlopen, anders hd ik binnen de halve reis naar het Koreaanse equivalent van Saskia en Serge moeten luisteren. Ik geloof dat de werking van mijn goedkope Etos zonnebrand-prut inmiddels niet meer gegarandeerd is, want ik arriveerde redelijk verbrand in Jeju City.
Mijn hotel aldaar bleek op loopafstand van, jawel, alweer, een enorme markthal te zijn. De lokale specialiteiten zijn, naast veel vis uiteraard, mandarijnen en zwarte varkens. Zwart zijn ze althans als ze nog levend rondrennen, na de slacht is alles toch gewoon roze. De lokale tempel en academie waren aardig, maar niet zo bijzonder als in Jeonju. Maar daar komt hier dan ook niemand voor. Hoewel het totaal geen seizoen is, zijn er toch behoorlijk wat Koreaanse toeries. Die komen allemaal voor de wandel en klim. En om te eten natuurlijk. Mijn avondmaal heb ik genuttigd in de haven; rijstepap met abalone (oorschelp in het Nederlands, maar daar heb ik nog nooit van gehoord). Het is nogal een dure delicatesse, dus ik moest goed zoeken naar de brokjes tussen de rijst. Het assortiment bijgerechten was weer minstens zo aardig.
Vandaag een van de grootste trekpleisters bezocht: de Ilchulbong krater, voor de oostkust. Onlangs de status van Unesco wereld natuurwonder verworven. Vanuit de lucht ziet het er erg mooi en spectaculair uit, maar als je zelf op de kraterrand staat, zie je eigenlijk niet meer dan een dorre grasvlakte. Het uitzicht op de kust was eigenlijk mooier. Voor de mooie plaatjes moet je een drone meenemen, vrees ik. Zoals zo vaak met dit soort tripjes was de wandeling door de dorpjes in de omgeving boeiender. De perceelscheidingen, zowel tussen de huizen als tussen de akkers, zijn van grove brokken zwarte, poreuze lavasteen gemaakt. Op de terugweg langs de noordkust zag ik pas dat het overal zo is. De heenweg voerde door het binnenland, langs de vulkaan, waarvan de top zowaar in de sneeuw lag. terwijl er aan de kust meer een tropische eilandsfeer hangt. Heel apart. Een foute president zou zomaar op het idee kunnen komen hier winterspelen te organiseren.
Ondertussen zoek ik hier in de stad naar een kantoortje dat vliegtickets verkoopt, maar dat lijkt er niet te zijn. Nu las ik al wel dat je ook gewoon naar het vliegveld kan gaan. Er zijn ruim 30 vluchten per dag alleen al naar Seoul. Je ziet dan ook vrijwel continue een vliegtuig dalen of opstijgen voor de noordkust. Ik kan ook nog een poging online wagen natuurlijk. De bootreis was mooi, maar nog een keer hoeft nu ook weer niet. Morgen, ijs en weder dienende (en dat schijnt hier nogal spontaan te kunnen omslaan) een kijkje aan de zuidkust.