It's Daejeon !

It's Daejeon! Wat precies, dat weet waarschijnlijk niemand, maar het is de officiële slogan van de saaiste stad van Korea. De gidsen waarschuwden er al voor, maar omdat de stad makkelijk te bereiken is, en midden tussen de bezienswaardigheden van de regio ligt ben ik er dus voor een paar dagen. In de categorie meest onwaarschijnlijke plekken om oud en nieuw door te brengen scoort deze plek uiteraard hoog.
En ik wist er dus ook te komen. De stakers hebben hun werk hervat, na een belofte van de overheid om een hoorzitting over de privatisering te houden. De 13000 agenten konden dus ook weer naar huis. En iedereen zette het blijkbaar meteen op een reizen, want bij aankomst op het station bleken vrijwel alle treinen al vol. De kaartenautomaten leken wel gokmachines. Na het intoetsen van je bestemming kreeg je lijsten met treinen te zien, met de nog beschikbare plaatsen. Zodra je er een selecteerde, was die plaats 9 van de 10 keer al weer weg. Na lang proberen wist ik een kaartje voor de trein van kwart voor twee te bemachtigen. En toen was het pas tien uur. Nog wat uren in Seoul door te brengen. Op de gok een metro naar een tamelijk willekeurige plek in de stad genomen. Viel ik met mijn neus in de architectonische boter. Een enorm groot en nog et niet af complex, van golvend beton en staal. Op de plek van de 12e eeuwse stadsmuur en een Japans baseballstadion uit 1926. Mooi aangelegd, in een fijne mengeling van park en gebouw. Het park was, net als op veel andere plekken, al winterklaar gemaakt. Kwetsbare bomen waren in een rieten jasje gehuld.
De trein was stampvol. De automaten hadden niet gelogen. Ik hoefde maar een klein uurtje mee; wel met 300 kilometer per uur natuurlijk. En dat voor 15 euro. Het hotel was ook weer redelijk snel gevonden. Een eerste rondje door het nieuwe deel van de stad bevestigde de saaiheidswaarschuwingen. Veel brede straten met saaie kantoorgebouwen. Een groot en lelijk cultuurpark, waar alles uiteraard gesloten was. Nou had ik gisteren in Seoul een zware kunstdag gehad, met 4 tentoonstellingen in 2 musea, dus ik kon wel wat saaiheid aan. Maar een mens kan zich toch ook vergissen.... Na een korte break in het hotel op pad gegaan voor het avondeten. Inmiddels was het uiteraard donker en kwam de stad door de neonverlichting tot leven. Bovendien blijkt de buurt tussen hotel en station, waar ik bij aankomst met de metro onderdoor gesjeesd was, enorm leuk te zijn. Veel meer laagbouw, gekke winkels, honderden restaurants en duizenden koffiezaakjes. Een fel verlichte en lawaaierige winkelstraat voor de jongeren, en een markthal voor de ouderen. Daar werd zowaar op straat gegeten. Zag er heel gezellig uit, maar wat er geserveerd werd was niet bepaald aantrekkelijk. Het leken wel complete opengereten varkens. Her en der stak nog een neus uit tussen de verder onherkenbare organen. Heel erg couleur locale uiteraard, maar voor mij werd het toch Mr. Pizza , de lokale variant van de Pizza Hut.
Morgen een dagtochtje naar Gonju, als dat tenminste kan op oudejaar. Wellicht hebben de buschauffeurs dat inmiddels afgedwongen als vrije dag.