Toch nog Naryn

Naryn, 25 juli 2013
En zo kwamen we dan toch nog in Naryn. Nog steeds met ontregelde ingewanden, de twee uitersten in het scala, maar geschikt om te reizen. De moeder van het hostel regelde een taxi voor ons naar het busstation. We noemden Kochkor als bestemming, omdat we gehoord hadden dat we daar hoe dan ook moesten overstappen. De chauffeur vroeg iets als "Kochkor of Kochkor?" . En wij "Da, Kochkor". Maar blijkbaar zijn er dus twee stadjes die qua naam op elkaar lijken. Pas toen wij ook nog de stad Balchyky lieten vallen, begreep hij dat hij op weg was naar het verkeerde busstation. Maar hij zette ons uiteindelijk keurig bij het juiste busje af, dat zelfs helemaal doorreed naar Naryn. De route verliep tot onze verrassing weer via de noordkant van Issyk-Kul. Dus we kwamen weer gezellig door Cholpon-Ata. De eerste stop was in Balchyky. Op een prachtig uit de tijd busstation, met een geweldig bakkertje en een onwaarschijnlijk gore wc. Vanaf hier werd de rit steeds mooier. Door de groene velden naar het dorpje Kochkor en daarvandaan omhoog, over een 3030 meter hoge pas. Met op de hellingen, vooral aan de zuidkant, grote kuddes paarden met hier en daar een yurt. yurts die dicht bij de weg stonden verkochten daar en passant paardenmelk. Wij maakten daar een korte stop en vrijwel iedereen uit de bus kocht er ook wat.
Naryn is een langgerekt stadje, met eigenlijk maar een straat, Lenina. We liepen naar het enige hotel in het centrum, Alaa Too. In mijn ogen een schitterende reliek uit betere Sovjet tijden, voor Jessica een deprimerende gribuszooi. Dus toch maar naar de lokale VVV, gerund door twee zeer dynamische dames. We hebben er een tripje naar Tash Rabat geboekt voor twee dagen en een hostel geregeld, waar ook een groep Nederlandse toeries blijkt te zitten. In een me plastic zeilen omheinde tuin met golfplaten huisjes sjaslik gegeten. Geweldige sfeer, heel druk en lekker eten. Als semi-vegetarier weet ik alleen nooit wat je nu geacht wordt wel en niet van dat vlees te eten. De vetklompen zagen er niet heel aantrekkeliijk uit, hoewel ze op brood dan weer aardig smaakten. De kat bleek er ook dol op te zijn, dus alles ging uiteindelijk gewoon op.
Morgenochtend kunnen we bij een bank weer een zending geld van Western Union ophalen voor we met een auto vertrekken naar Tas Rabat. Een zijderoute monument in de bergen op de weg naar China. Daar overnachten we in een yurt en kan Jessica waarschijnlijk eindelijk een middagje paardrijden. Ik ga dan fijn voor de tent zitten lezen. Hierbij dan meteen de tip van Opa's Bookclub: Ingenieurs van de Ziel, van Frank Westerman; over de gespannen verhoudingen tussen de Sovjet Staat en auteurs als Gorki en Paustovski. Zeer interessant, ook als je de betreffende schrijvers niet of nauwelijks kent.