deel 6

het kopieren van laptop, via SD-kaart in USB-converter, naar hotelcomputer werkt: dus hier nog een ronde:

Strictly forbidden to freak out

Longyan, 4 april 2012

Als je verwachtingen overtroffen worden, zoals bij het bezoek aan al die touli, dan is dat natuurlijk geweldig. Nog mooier is het als je ergens ongepland komt, en daar dus helemaal geen verwachtingen hebt, en het blijkt een en al piekervaring te zijn. Dan ga ik op mijn bescheiden wijze uit mijn dak. En dat mag nou net niet in dit hotel Houston in Longyan. No freak out en nog zo een paar zaken als gokken en dingen die ik zelfs in slecht Engels niet ken. Ik zit voor wel 40 euro op de 8e verdieping van dit ooit chique Chinese zakenhotel met uitzicht op een gezellig kruispunt. Ondanks de naam van het hotel spreekt uiteraard niemand er Engels en ik moest bij binnenkomst dan ook enigszins doorzetten met hints om een kamer te krijgen. Maar uiteindelijk waren ze allemaal erg aardig en deden ze enorm hun best. Een van de receptiejongens kwam nog speciaal terug naar de kamer met een briefje waarop heel schattig in het Engels nog het een en ander werd uitgelegd. Waarschijnlijk uit dezelfde vertaalcomputer als het bordje bij de receptie met het freak-verbod.
Toen ik vanochtend op het gemakje uit Hukeng vertrok had ik eigenlijk nog geen plan voor het vervolg. Ik had Longyan alleen gekozen omdat het een knooppunt van wegen en spoorlijnen is, dus gunstig voor verdere etappes. De rit in de buurtbus was leuk, door mooie omgeving met nog her en der een toulu tussen de fabrieken. Net buiten Longyan was een enorm pretpark in aanbouw, Sino Wonderworld. Een soort Chinese versie van Disneyland en alle Europese pretparken bijelkaar. Toen ik op het busstation uitstapte wist ik nog steeds niet wat ik zou gaan doen. Er stond meteen een groepje nieuwsgierige mensen om me heen. Brommers en riksja's boden hun diensten aan, bedelaars hielden hun hand op, maar allemaal even vriendelijk grijnzend. En dat kan ik inmiddels ook heel goed :-) Omdat de korte rit door de stad zo veelbelovend was qua bizarre stedenbouw en de toegang tot het wat oudere deel van het centrum er ook wel aardig uitzag, besloot ik maar een hotel te zoeken. Al snel doemde Houston op, dus ik hoefde niet ver te lopen. Gelunst bij een broodjes en taartjeszaakje, met zowaar een terras. Je werd er geacht je broodjes te eten met plastic handschoenen aan; dat moest ik even afkijken bij de buren. Het centrum was verder een groot netwerk van winkelstraten. Afgezet voor auto's , maar ruim baan voor scootertjes.
De andere kant op werd het allemaal pas echt bizar. Vanuit de bus had ik al een megalomaan protserige mall gezien, dus daar moest ik uiteraard even heen. Het pand zag er uit als de Reichstag (voor de komst van Marinus vd L) behangen met reclameborden. Het was duidelijk nog maar net open, nog niet alle winkels gevuld. Toen ik ergens iets te serieus naar schoenen stond te kijken, werd er snel vanachter een deurtje een kassa tevoorschijn gehaald. Het hele gebied eromheen was een grote bouwput. Er pal naast verscheen nog een grotere mall, Sunshine City. Erachter een kale vlakte, vers gesloopt, klaar voor de bouw van woontorens. Direct naast de bouwput lag dan nog een oude betonnen woonwijk, waar het leven doorging alsof er niets aan de hand was, compleet met markt en al. Langs al dit fraais liep dan nog een enorme brede, bijna snelweg, als een majestueuze toegang tot het centrum. Maar deze weg liep dood op een enorm reclamebord. Daarvoor een rij geparkeerde auto's, de plaatselijke 2e hands autobranch. En daarachter, als klap op de vuurpijl.........akkertjes en boerderijen. Je verzint het niet. Wederom de hele geschiedenis van China op nog geen vierkante kilometer. En daarom blijft China leuk, keer op keer.
Maar dan kon het 's avonds allemaal toch nog een stapje leuker. Het hele winkelcentrum was uiteraard booming. De Sino Wonderworld Roadshow was gearriveerd, met zang en dans en prijsuitreikingen. De straatjes achter de winkelstraten bleken 's avonds tot leven te komen als eet- en biljartgelegenheden. Ik heb me uiteraard beperkt tot de culinaire etablissementen. Voor 75 cent een bord vol groentenprutjes, tahoe en rijst; op straat genuttigd, met uitzicht op de lokale biljartcompetitie. En om alles nog extra feestelijk af te ronden, kwam de enorme winkelstraat uit op een groot plein, met daarop werkelijk de overtreffende trap van al het pleinvermaak dat ik ooit gezien heb. De meest spectaculaire karretjes voor kids om in te rijden, complete opblaasbare vijvers om met trapbootjes in te varen. De damesvereniging was onder leiding van een zeer strenge akela de kunst van het trommel en stokkendansen aan het verfijnen. Oudere heren stonden naar hartelust te karaoken, hun gezang bijna overstemd door de muziek van de kruising tussen Chinese disco en linedance die ernaast geoefend werd. Chinezen mogen dan hard werken en zo ongeveer als enigen de wereldeconomie draaiende houden, ze weten ook van ontspannen. Ik ben nog maar net een week op stap, maar het kan al niet meer stuk. Fujian heeft het.